Spring naar de content

Klinkende klassiekers

Je kunt van pianist Bugge Wesseltoft veel zeggen, maar niet dat hij zich gedurende zijn carrière een verfijnd vertolker van het American Songbook-repertoire heeft getoond. In 1997 vestigde de Noor zijn naam met het album New Conception of Jazz. Hij paste op die plaat jazzprincipes toe op eigentijdse genres als techno, noise, drum & bass en ambient en creëerde zo muziek die hij zelf als ‘future jazz’ of ‘nu jazz’ betitelde. Geen pianist dus die je in het rijtje Keith Jarrett, Fred Hirsch of Brad Mehldau zou plaatsen. Toch waagt Wesseltoft zich met zijn nieuwe album, Songs, op het territorium dat door die drie grootheden wordt gedomineerd.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Redactie

Een man, een vleugel en een handvol standards en jazzklassiekers: Wesseltoft heeft zich nog nooit zo kwetsbaar opgesteld. Zoals een kind uit nieuwsgierigheid een stuk speelgoed uit elkaar haalt omdat hij wil weten hoe het werkt, zo demonteert Wesseltoft liedjes – Darn that Dream, My Foolish Heart, Like Someone in Love – die hij voor het eerst lijkt te spelen. Op het eerste gehoor klinken zijn interpretaties zo aarzelend en stroef dat de muziek bijna niet meer beweegt. Toch werkt Songs op den duur verslavend. Wesseltoft fraseert de melodieën met zo veel gevoel en liefde, weet de akkoorden harmonisch zo treffend te verrijken dat je gaandeweg ademloos zit te luisteren. Waar de intrinsieke schoonheid van het American Songbook nogal eens wordt bedolven onder een surplus aan improvisatorische tierelantijnen, stelt Wesseltoft niet de uitvoerder maar de muziek centraal. En die muziek is een genot voor de oren.