Hella’s waanzinnige leven

Het goede nieuws: er zijn hoe dan ook twee personen voor wie Hella de Jonges Spring een fantastisch, een aangrijpend, ja zelfs een leerzaam boek is, een hoogtepunt in de Nederlandse literatuur: Hella en Freek de Jonge. Iets minder goed nieuws: het is maar de vraag of iemand anders erop zit te wachten.

Gepubliceerd op: 01/05 | 2012 Geplaatst in de volgende categorieën:

• Cultuur

door De Redactie

• E-mail
• Twitter
• Facebook
• LinkedIn

Meer nog dan een roman, of een autobiografie, voelt Spring aan als tot boek gepromoveerde therapie - therapie voor de schrijfster zelf, niet voor de lezer. Dat is nog niet eens het probleem. Grote kans dat veel boeken een vorm van therapie zijn voor de schrijver. Traumaverwerking, een gevecht, een poging om grip te krijgen op persoonlijke obsessies. Het probleem is meer dat De Jonge zowel in haar beschrijvingen van afschuwelijk persoonlijk leed als in de beschrijvingen van gelukzalige momenten en periodes niet verder komt dan onhandige clichés, die zelden uitnodigen tot inleven.

Daar lijkt het De Jonge ook niet om te gaan. Ze lijkt niet te beseffen dat de gemiddelde lezer, zeg maar de lezer die niet bij voorbaat gegrepen is door het fascinerende, gecompliceerde leven van Hella en Freek, weleens een paar dingen nodig zou kunnen hebben om echt geïnteresseerd te raken. Kleine dingen, zoals een spanningsboog, interessante personages, verrassende inzichten, of een stijl die de moeite waard is.