Ode aan Peter Rudolf de Vries
Beste Peter R,
Op Twitter schrijf je dat je erg druk bent met het beantwoorden van alle mails en smsjes. Zondag was de laatste uitzending van je programma, dus heel bekend Nederland zal je hebben gestuurd dat het een mooie uitzending was en dat ze je zullen missen. En heel crimineel Nederland zal je hebben gestuurd dat ze opgelucht kunnen ademhalen, en je toch ook zullen missen.
Ik als kijker, behoor wat gevoel betreft tot de laatste categorie. Niet omdat ik bang ben dat je ooit nog eens met een rollende camera op mijn stoep zal staan. Of dat ik ooit nog bij een verborgen camera-actie betrokken zal zijn. Zoveel verschrikkelijks heb ik niet te verbergen. Ik haal eerder opgelucht adem omdat ik nu verlost ben van de haat-liefde verhouding met jou als tv-persoonlijkheid.
Want ja, je bent een vakman. En je hebt voor fantastische televisie gezorgd in de afgelopen zeventien jaar. Mijn favoriete moment was niet eens de eerste Joran van der Sloot verborgen camera-actie (in de auto met Patrick van der Eem, waarbij er druk geblowt en ge-conjo’t wordt). En ook niet de tweede (in het Thaise hotel waar Joran wel voor wat dames kan zorgen). Maar dat van Charlie da Silva, de ex-bodyguard gringo die over Mabel Wisse Smit de legendarische woorden ‘Dat was dat wijf van die Lange’ sprak.
Ja, je bent goed in wat je doet. En je bent volhardend. En je hebt altijd gelijk, ook als je dat niet hebt. En je hebt een groot rechtvaardigheidsgevoel. En een groot netwerk. En je won een Emmy. En je schreef de grootste non-fictie bestseller van Nederland over de Heinekenontvoering. En dat wordt verfilmd in Amerika. En je laat ook op televisie in andere programma’s niet met je sollen. En je bent jaloersmakend jezelf.
Maar waar ik als kijker opluchting over voel, is toch dat dat sonore nasale stemgeluid op zondag verdwijnt. Het lukte me nooit om de hele uitzending uit te kijken, want ik betrapte me erop dat ik jouw presentatiezinnen ging afmaken. Als jij zei: “Wat. Gaat. Er. Nu. Door. Je. Heen…” Dan klemde ik mijn neus dicht en gooide ik daar fluks: “nuIKdezemoordzaakvoorjehebopgelost!” achteraan. Of als je tegen een agent zei: “Vind. Je. Het. Niet. Gek…” Dan volgde er bij ons thuis een snel: “DathetMIJisgeluktomdezezaakoptelossenterwijljijaljareninhetduistertast.” Dat zorgt voor meligheid waar je al snel moe van wordt en zappen bevordert.
Daarnaast ben ik blij dat ik me als kijker soms niet meer zo misplaatst hoef te voelen. Zondagavond was er bijvoorbeeld de uitzending waarbij je naar Libanon ging en een moordenaar ging confronteren. Er werden verborgen opnames gemaakt. En het ging mis. Jullie moesten mee naar het bureau van de geheime dienst, om uitleg te geven. We hoorden een zekere nasale voice-over uitleggen dat het spannend was, omdat de geheime dienst wel eens zomaar al jullie geheime filmmateriaal zou kunnen innemen. Maar ja, wij, de kijkers, wisten al dat dat niet was gebeurd. Anders hadden we net niet twintig minuten naar die beelden zitten kijken.
Nog zoiets. Mijn favoriete muziek is straks weer van mij. Ik kan bijvoorbeeld sinds jouw Joran-undercoveractie niet meer naar Exit Music (for a film) van Radiohead luisteren. Daarbij zie ik altijd hoe jij als een gebruinde Romeinse gladiator het boek van Joran van der Sloot in de Arubaanse zee wierp. Dat gebaar werkte op mijn zenuwen. Die zenuwen komen telkens weer terug als ik dat nummer hoor. Maar over een paar jaar denk ik dat dat wel voorbij is. Toch prettig.
Opluchting: ik kan de zondagavonden straks zonder neus dicht te klemmen doorbrengen en daar na verloop van tijd gerust mijn iPod bij opzetten. Al zal daar ook wel het gemis bij komen kijken. Want wat moet je dan? Zonder jou zullen er geen nare boeven meer worden ontmaskerd middels ingenieuze verborgen camera-acties. Zonder jou zal het recht niet meer zegevieren. Zonder jou is er weinig meer om een mening over te hebben. Ergernis werkt immers goed bij de koffieautomaat.
Dus Peter. Ik, als kijker, zal je missen. Neem je rust. Kom lekker wat jaartjes bij van al die marathons die je volgens je eigen personeel de afgelopen jaren hebt gerend. En beloof dan wel dat je weer eens terugkomt op de buis. Het liefst in een talkshow-achtige setting, zodat we je zinnen weer versneld kunnen afmaken. Met onze vingers op de neus, om dat perfecte kenmerkende geluid te kunnen imiteren.
Ivo van Woerden
