Blijf woedend op de sissers van de SGP
Ik ben zo ontzettend boos op die Van der Staaij. En ik probeer er achter te komen waarom. Ik merk namelijk dat veel vrouwen echt heel boos zijn. Ik hoor het van vriendinnen, zie het op Facebook. Ik ben geschrokken dat mensen zo denken in Nederland, woest om de onkunde en de implicatie dat er een element van keuze in een verkrachting zit – wat voor element dan ook. En geïrriteerd dat er nu al lezers zijn die hun ogen ten hemel slaan; dit was nieuws van gisteren, dat weten we nu wel.
Tot mijn grote verbazing las ik woensdagochtend in de Volkskrant hoe tv-recensent Jean-Piere Geelen de verontwaardiging afdeed als politiek gekonkel. Het is campagnetijd, dan krijg je dit; in alle journaals ging het over de ‘omstreden uitspraken’. Het NOS Journaal had de zaak niet objectief gebracht, schrijft hij, want had voornamelijk ingezoomd op de verontwaardiging die de SGP had opgewekt. Inderdaad, het journaal had best een item over verkrachters kunnen brengen die zich eindelijk een beetje begrepen voelden. ‘Ik zei nog, schakel dat ding dan uit, hoerrr! Maar nee, en nu zit ik vast aan de alimentatie.’
Ook op deze site stond een redelijk onderkoelde analyse die deed alsof de uitspraken alleen werden aangegrepen voor politiek gewin. Gratuite verontwaardiging. Maar wat ik voel is weinig gratuit. Eerder diabolisch. De mannen die die stukken schrijven bedoelen het niet zo, die zijn bezig met een politieke beschouwing, wetend dat elke zin in verkiezingstijd een onnodig relletje wordt. Maar de diepe woede die me van mezelf zo verbaast, die missen ze duidelijk.
Godzijdank heb ik geen enkele ervaring met enig seksueel geweld of met abortus. Dus mijn verontwaardiging komt niet uit eigen bagage. Ik ben geen feminist, althans niet volgens de opvattingen zoals ik ze ken. Ik voel me niet per se meer vrouw dan gewoon mens. Niet met sch, ik bedoel dat de scheidslijnen in mijn hoofd niet tussen de seksen lopen. Wat een luxe is van mijn tijd: nooit hoeven vechten voor het recht te studeren, nooit de verwachting gevoeld in de voetsporen van mijn moeder te treden en een groot gezin te stichten, nooit serieus lastig gevallen door een man. Wel stomme sukkels die iets proberen, een praatje, een blik, meer op vakantie dan hier. Maar ik weet dat mannen daar ook last van kunnen hebben. Minder seksueel, meer uitdagend. Door een dronken uitgaansstraat lopen leidt bij een vrouw sneller tot stomme opmerkingen en gesis. Bij een man tot agressie. Kijk je me aan? Wil je klappen?
De opmerkingen van Todd Akin maakten me ook al boos. Dat was ook al oprechte verontwaardiging. Dat iemand iets zegt zonder voorkennis, bewijzen zoekend nadat zijn mening al bepaald is, zonder rekening te houden met slachtoffers of werkelijkheid. Maar dat was veilig ver weg, die gekke Tea Party.
Dit is heel dichtbij.
Er was meer de afgelopen weken. De Brusselse ervaring, vastgelegd in een documentaire, over sissende allochtone mannen. Gelijke ervaringen in Amsterdam. Ook hier deel ik de beleving niet. Ik word in eigen land zelden nagesist, gefloten of gescholden. Misschien let ik er nooit op, misschien is het omdat ik al vijftien jaar mollig rondloop in slecht zittende spijkerbroeken en ruime truien. In Brussel en in andere Franstalig-Belgische locaties geldt dit trouwens niet, zo heb ik gemerkt: daar sissen ze dwars door de coltrui en lange zwarte jas heen. Maar goed, dit bestaat dus, dat weet elke vrouw. Er is een flinke groep mannen die denk dat je ‘ons’ gewoon mag uitschelden. Online bestaan die ook. De sissers, die je een hoer noemen zodra je mening ze niet bevalt.
En dan is er dus een groep mannen die denkt dat we enige vorm van macht hebben wanneer we worden verkracht. Dat we het in de hand hebben of we zwanger worden of niet (Van der Staaijs opvattingen zijn mogelijk óók heel kwetsend voor vrouwen die geen kinderen kunnen krijgen, want als je dat ding kunt uitzetten, kan je het vast ook aanzetten).
Ik weet dat de SGP maar een relatief kleine groep christenfundamentalisten is. Ik weet dat het ze gaat om het ongeboren kind, wat ze zonder twijfel heel oprecht en diep voelen. Een baby is voor hen een baby vanaf het moment van conceptie, oké. Ik snap, zonder de knellende banden van enig heilig boek, die discussie best. Daar gaat dit niet om. Het gaat erom dat ze zich keihard bemoeien met het lot van vrouwen, een groep die ze verder niet betrokken willen zien in de politiek. Ze sissen naar ons, veroordelend, onwetend. Ze komen uit een wereld die mij zó ontzettend vreemd is, dat ik schrik als ik er geluiden uit hoor.
Dat mensen in Nederland überhaupt zo denken is één. Erger wordt het omdat de SGP een partij is die in principe door verschillende partijen gewoon gezien wordt als mogelijke coalitiepartner. Het was een gedogende partij, for gods sake. De oprechte verontwaardiging die ik voel is niet gratuit of politiek gemotiveerd. En ook nog lang niet na één dagje voorbij.
________________
Volg HP/De Tijd ook op Twitter!
