Romney kan zonder iets te doen, de economie uit het slop trekken
Ik ben me eens gaan verdiepen in de dingen die de Romneycampagne en hun economische vriendjes de laatste tijd zeggen, en ik denk dat ik eindelijk begrijp wat hun werkelijke bedoelingen met de economie zijn. Dat is – niet verrassend – iets heel anders dan wat de campagne beweert.
Het officiële standpunt is aldoor geweest dat het vijf-punten plan van Romney een stortvloed aan banen zou creëren. Daar zitten een paar lastige kantjes aan.
Ten eerste is het een leeg programma: het bestaat uit een opsomming van resultaten die Romney wil bereiken, zonder de bijbehorende maatregelen.
Ten tweede wees Glenn Kessler er in de Washington Post laatst op, dat de studies die opgevoerd worden als bewijsmateriaal voor het getal van de 12 miljoen banen van Romney, helemaal niet zeggen wat de campagne beweert dat ze zeggen.
Een van die studies is die van John W. Diamond. Hij beschrijft de grote groei van banen door het Romney-belastingplan. Het probleem met het artikel is, anders dan Kessler aanvoert, dat het er vanuit gaat dat iedereen steeds werk heeft. De groei in banen waar Diamond het over heeft, zit niet in de hoeveelheid banen die beschikbaar komen, maar de hoeveelheid banen die gezocht wordt.
Je zou kunnen zeggen dat Diamond claimt dat er plotseling veel meer mensen aan het arbeidsproces deel gaan nemen. Dat is niet erg waarschijnlijk en het staat bovendien geheel los van het feit dat ons probleem is dat we een economie hebben waar mensen willen werken, maar geen baan kunnen vinden.
Dus: de Romneycampagne liegt over de redenen om te claimen dat er meer banen zouden komen. Wat is dan de echte reden voor hun claim? Het antwoord ligt voor de hand: vertrouwen.
Romney gaat ervan uit dat de economie in een klap uit het slop kan worden getrokken, als de Scheppers van Banen niet het idee zouden hebben dat Obama ze niet mag. Dus hoeft Romney alleen maar zijn gezicht te laten zien en hoppa, iedereen is weer gelukkig! In Boca Raton zei hij het zelf letterlijk zo: alleen al door verkozen te worden, zou Romney de economie een fijne zet geven, “zonder ook maar iets wezenlijks te doen.”
Natuurlijk is het antwoord hierop dat we heus wel weten waarom het economische herstel zo langzaam gaat. Dat heeft niets te maken met het boze oog van Obama: het is de kater na een ernstige financiële crisis. De enige manier om die crisis te vermijden was een veel sterkere fiscale en monetaire stimulans geweest.
Maar dat is niet het verhaal dat de Romneymensen willen horen. Dus zo zit het: het echte plan is een economische stimulans in de vorm van Romney als vertrouwenswekkende persoonlijkheid: de geweldige geweldenaar; maar voor de vorm doen ze net of ze ook een economisch programma hebben. Groeit uw vertrouwen al?
