Spring naar de content

Deelnemen aan de homohuwelijk protestmars in Parijs

align="LEFT">We waarderen de Fransen omdat ze zijn wie wij nooit zullen worden. En hebben wat wij nooit zullen krijgen.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Olga Kortz

Ik hoef niet op te sommen waar ik op doel. Het zou respectloos zijn Nederland met Frankrijk te vergelijken. Nederland is een verzameling asfalt en Vinex-wijken op een gladgemaakt stuk zand. Dat ga je niet afzetten tegen een land als Frankrijk.
We zullen nooit de chauvinistische inborst van de Fransman krijgen, we hebben er geen reden toe, het zou genant zijn.

Met jaloezie bekeek ik de protestmars die onlangs in Parijs gehouden werd tegen het homohuwelijk, nadat François Hollande het voorstel had ingediend om het mogelijk te maken voor homoparen om te trouwen en kinderen te adopteren.
Er gebeurde tijdens die mars iets wonderlijks. Extreem-Rechts protesteerde, streng Katholieken protesteerden, Moslims protesteerden, Conservatieven protesteerden. Allemaal omdat zij zelf afstamden van een man en vrouw, en dat had blijkbaar goed uitgepakt.

De organisatie zelf sprak van 800.000 betogers, de autoriteiten hielden het op 340.000. Maar autoriteiten bagatelliseren wel vaker. Aanstaande zondag wordt er een protestmars gelopen vóór het homohuwelijk.

Sta op voor het homohuwelijk!
Omdat ik nog nooit ergens tegen geprotesteerd heb nam ik met een vriendin de Thalys naar Parijs. Onze homoseksualiteit beperkt zich tot dronken elkaar zoenen omdat onze vriendjes dat leuk vinden. Maar dat doet er volgens ons niet toe. We gingen er vanuit veel medestanders in de trein te treffen. Het homohuwelijk, ongeveer de enige reden waarom wij Nederlanders trots op onze natie mogen zijn. Daar moet je voor opstaan als daar in Europa om gevraagd wordt. In de Thalys zaten geen medestanders. Alleen stelletjes die zich twee weken in Valentijnsdag vergist hadden en op doortocht waren naar Disneyland Parijs.

Liberté, égaylité, fraternité
We hadden tassen en T-shirts laten drukken. Liberté, égaylité, fraternité. Dat vonden we zelf best goed bedacht. Daar liepen we vandaag al mee rond. In de hoop hier en daar vast wat opstootjes te veroorzaken. De opstootjes bleven uit. Vanmiddag, toen we net een bedlaken dat we in ons gehuurde appartement vonden hadden beschilderd (het homohuwelijk is best een borgsom waard), viel het oog van mijn vriendin op onze tickets terug.

‘De mars begint om 14.00u.’
‘Ja?, zei ik. ‘Mooie tijd toch?’
‘Onze trein gaat terug om 12.00u.’

We vielen allebei even stil. Omboeken is prijzig. Die borg waren we ook al kwijt. Onze Nederlandse waarden kwamen met elkaar in conflict.

‘Ze redden het ook wel zonder ons toch?’ zei mijn vriendin.
‘Ik denk het wel’, antwoordde ik.
‘Laten we dan maar bier gaan drinken in een gay-bar ofzo’, zei ze.
‘Goed idee’, zei ik. ‘Maar ik zoen alleen met je als ik dronken ben.’

Olga Kortz (l) en vriendin zijn er klaar voor!