Waarom hebben alleen Nederlanders een weer-obsessie?
Ik schrijf deze wekelijkse column vanaf het tropische eiland San Andres in Colombia.
De stranden wit, palmbomen, vochtige hitte, salsamuziek en het vervoersmiddel, naast de scooter, is het golfkarretje. Gisteren ben ik liftend in zo’n ding over het kleine eiland gegaan, zelf huren vond ik te duur en de Colombianen zijn nooit te beroerd om hun vriendelijkheid te tonen. Aan het einde van de middag, op de weg terug, sloeg het weer binnen vijf minuten om. Het begon keihard te regenen.
Tropische proporties
Niet een normale regenbui, maar eentje van tropische proporties, geen paraplu tegen bestand. Het goot de golfkar in en zelfs met een handdoek om, was het koud. En dat terwijl het de hele ochtend snikhit was, felle zon, blauwe lucht, continu zonnebrandcrème smerend. Nu reden jongens, verpakt in vuilniszakken, op hun scooter langs, het onweer donderde, de straten stonden blank en mensen liepen tot hun enkels in het water.
Zeiknat maar geen geklaag
En niemand klaagde. Niemand. Het weer is hier gewoon geen onderwerp van gesprek. Dus ook niet als het giet. Toen ik hier op San Andres aankwam en incheckte in het enige hostel op het eiland, vroeg ik opgetogen aan de receptioniste: ‘En? Wat is de weersverwachting voor de komende dagen?’ Ze keek mij verveeld aan, haalde haar schouders op en zei: ‘Weet ik veel’. Het interesseerde haar simpelweg niet, nul. ‘Waarom zo’n domme vraag over zo’n onnozel onderwerp als het weer?’, leek het meisje achter de balie te denken. En gelijk heeft ze: het is zoals het is en het komt zoals het komt, regen, wind, storm, zon, what ever. Ik geloof niet dat iemand hier zal snappen waarom vandaag het woord ‘zon’ trending topic is in Nederland.
Favoriete hobby
Maar ja, als Hollandse vind ik het heerlijk om over het weer te praten, waar ik ook ben. Ik begin er overal en altijd over. Maar niet alleen hier in San Andres, in alle landen waar ik ben geweest, leken ze het weerbericht totaal oninteressant te vinden. Geen Indonesiër heb ik ooit steen en been horen klagen over de ongelooflijke snikhitte. Noch een zeurende Japanner over hun onvoorspelbare stadsregens gehoord. En in Mongolië, terwijl mijn neus van mijn gezicht afvroor, was er geen enkele local die zich afvroeg of het de volgende dag misschien warmer zou worden.
Obessie
Het weer is nu eenmaal een van de weinige dingen in het leven dat wij niet kunnen bepalen. Nederlanders willen zich daar blijkbaar niet bij neerleggen. Misschien kunnen wij het niet uitstaan dat we de regen noch aan of uit kunnen zetten, noch de zonnesterkte kunnen bepalen? Zijn wij Hollanders met een weer-obsessie misschien ongelooflijke control freaks?
Buiten
Het plenst nog steeds. Ik wil iets eten, het is donker en de restaurants zijn ’s avonds vroeg dicht. Zal ik aan de receptie een paraplu vragen? Nee, ik accepteer het gewoon, laat mij gewoon nat regenen. Als ik dan eindelijk de deur uitloop, roept de receptionist mij na: ‘Het regent hoor, ik zou maar even wachten als ik jou was.’
Reisjournalist Iris Hannema (1985) reist sinds 2008 schrijvend en fotograferend, in haar eentje, de wereld over. Als u wilt weten waar zij zich nu bevindt, kunt u haar volgen op Twitter.
