Pinkpop 2013: hip is anders
Vanaf de oprichting in 1970 tot halverwege de jaren negentig was Pinkpop hét festival van Nederland. Met de opkomst van Lowlands verwerd het tot een dinosauriër, log als een harmonicabus op een voetpad, zijn beste tijd ver achter zich. De enige reden dat Pinkpop nog bestaat is dat het te dom is om zijn eigen overbodigheid in te zien. Aldus: de publieke opinie.
Dit jaar was de kritiek feller dan ooit. De line-up was inderdaad niet best. Kijk alleen al naar de drie headliners. The Killers missen capaciteit en populariteit, Green Day en Kings Of Leon zijn recent nog aan de beurt geweest en hebben sindsdien weinig gepresteerd. Vul dit aan met de ge-copy-pastete playlist van 3FM en tel uit je criticasters. Op Twitter was de hoon dermate fel dat Jan Smeets in zijn afsluitende speech meende uit te moeten halen naar het medium: ‘Fuck you, Twitter’, galmde het over het hoofdveld.
Douwe Bob
Tja Jan, wat verwacht je dan met acts als Fun en The Script op je affiche. Of neem Douwe Bob, de winnaar van de talentenjacht De Beste Singer-Songwriter Van Nederland. Dat moest een tegenhanger worden voor shows als Idols en The Voice. Het centrale thema in de uit publiek geld gefinancierde marketingcampagne is ‘authenticiteit’, wat bij gebrek eraan desnoods kunstmatig werd vormgegeven. Daar prik je zelfs met een gebroken pink eenvoudig doorheen. Douwe Bob is niets meer dan Jamai die toevallig gitaar kan spelen en zijn eigen liedjes schrijft.
Maar dan staat die jongen dus op Pinkpop en dan komt er verdorie nog meer publiek op af dan bij Queens Of The Stone Age de dag ervoor. Een kalende veertiger met een Iron Maiden t-shirt dat te klein is voor zijn omvang, zingt het hitje ‘Multicoloured angels’ woord voor woord mee. Op Lowlands is dat uitgesloten, op Pitch of Best Kept Secret al helemaal. In Landgraaf is zoiets normaal.
Twee Jillz
Op Pinkpop kan je zonder dat de barman je recht in je gezicht uitlacht twee Jillz bestellen, om vervolgens vol overgave mee te klappen bij boyband-met-instrumenten The Script. Je draagt een roze hoedje omdat je trots uit wil dragen dat je er bent, op dat festival waar al om half elf de laatste noten over het hoofdveld klinken. Op de campingdisco is ‘Narcotic’ van het Duitse one-hit-wonder Liquido het hoogtepunt van de avond. De houten vloer begeeft het bijna onder het gewicht van duizenden uitzinnig springende mensen die massaal mee-tududu’en, zonder een greintje (post-)ironie.
Welkom in Landgraaf, waar de gekleurde-zonnebriltrend van 2009 langzaam door begint te dringen. Waar de tien-dagenbaard het nog aflegt tegen Gilette en Wilkinson. Waar friet en frikadellen op handen worden gedragen, ten koste van biosapjes en vegafood. Waar niemand zijn shirt uittrekt, uit fatsoen of schaamte, zelfs al is het dertig graden. Waar zeventig procent van de bezoekers op loopafstand van het terrein woont.
Hip is anders, maar ook dit jaar hobbelden er weer gewoon een kleine 60.000 man per dag rond op Megaland. Omdat het ze niet kan schelen wat de boze buitenwereld vindt. Of omdat ze het niet weten. Giel en Eric zijn er toch ook? Dat zijn toch dé muziekkenners van Nederland? Nou dan.
Dat alles maakt Pinkpop een fantastisch festival. Een knuffeldino die twintig jaar geleden begon met sterven, maar nooit dood zal gaan.
