Depressief in de zomer: nog even volhouden, Bas
Beste Bas Paternotte,
Maandagmiddag 22 juli was ik op het strand van IJburg. Blijburg heet dat strand. Dat weet jij misschien, maar misschien ook wel niet. Jij houdt niet van stranden, als kind had je er al een hekel aan. Ik lag op het strand en las ‘Het Gangstermeisje’, van Remco Campert. Ongestoord.
Mijn vriendin bladerde in het tijdschrift Linda. ‘Eén op de duizend Nederlanders wordt depressief van de zomer’, las ze hardop.
‘Vervelend voor ze’, antwoordde ik. En las weer door. Maar ik was mijn concentratie kwijt. Campert had mijn aandacht niet meer. Ik wilde het artikel lezen.
‘Met opa en oma naar Zandvoort. Bah.’, zeg jij tegen Linda.
En: ‘De massahysterie die zich van Nederland meester maakt zodra de zon begint te schijnen, ik heb er he-le-maal niets mee. Ik heb niet eens een korte broek.’
Ik bekeek de foto bij de tekst. En ik las de uitgelichte woorden ‘Bah, zwetende lijven.’ Jouw gezicht zag er niet blij uit. De bril die je droeg was naar mijn idee een beetje te klein voor je gezicht, je baardlengte in dagen een dag te lang. Zeker in de zomer. Maar misschien was dat ook de bedoeling. Om het beeld van de man die zich niet kan bewegen als de wereld in bloei staat. De persoon die zich voedt met het uitzicht van kale takken en verregende dagen. Misschien sla ik de plank nu volledig mis, maar dat is het gevoel dat ik bij de seizoenen krijg die geen zomer heten. Bleke gezichten. Natte sneeuw. De avond die om half 5 ’s middags valt.
Ik keek nog een keer naar de foto en begreep je aanstellerige gezicht eigenlijk opeens niet meer. Als Bas Paternotte wel een korte broek in zijn bezit zou hebben, hoe vaak zou hij deze dan uit de kast kunnen trekken? Lijdt hij misschien aan een serieuze ziekte? Dat jij, zoals anorexiapatiënten die zichzelf in spiegel bekijken en dik vinden, naar buiten kijkt en je tropische taferelen aanschouwt?
Overigens denk ik dat je, al was je een zonaanbidder, je überhaupt niet aan de korte broek moet wagen. Je hebt er het postuur niet voor en ik geloof niet dat je veel pigment hebt. In jouw geval zou ik een mooi vlotte linnen broek aanbevelen. Ik houd ervan om mensen kledingadvies te geven, dus aarzel vooral niet me op te zoeken voor een uitgebreider verhaal.
‘Pas in de herfst, als het vroeg donker wordt en de kaarsen aan kunnen, voel ik me weer goed’, lees ik tenslotte.
Ik genoot van die zin. En vroeg me af of je ook geurkaarsen aansteekt als het vroeg donker wordt. Of je waxinelichtjes gebruikt, of liever een plateau met dikkere, rustieke modellen.
Lieve Bas. Hou vol. Nog even en het leven is er weer voor jou. Als ik ’s avonds op mijn veranda zit, de duisternis valt en het langzaam begint af te koelen, zal ik de kaarsen voor je aansteken. En niet voor mezelf, maar speciaal voor jou, hopen op een snelle herfst.
Liefs,
OK
