Het roerige leven van een gigolo
Lieve gigolo Ramon,
Allereerst natuurlijk: gefeliciteerd. Ik las dat je weer vrij man bent. Ik heb veel misdaadseries- en films gekeken, ik heb zelfs eens een excursie gemaakt naar de Bijlmerbajes; genoeg indrukken al met al, maar toch heb ik geen flauw vermoeden hoe het is om achter de tralies te leven. Ik vermoed dat, ondanks het gezelschap, het mij te calvinistisch zou zijn. Ik eet geen vlees. Ik stel me voor dat er in de lik elke dag gehaktballen met snijbonen en puree op het menu staan. Ik eet ook geen koolhydraten, dus de boterhammen met leverkaas zijn aan mij evenmin besteed. Zo verbeeld ik mij althans de lunch, maar ik zal er ongetwijfeld naast zitten. Andere culturen en overtuigingen hebben vast inmiddels hun invloed gehad. Enfin.
Afgelopen dinsdag genoot jij van een smakelijke lunch, als we de foto op je Facebookpagina mogen geloven. Je had deze lunch samen met je zus genuttigd. Sinds je begin oktober bent vrijgelaten, neem je het er van. Je heet geen Ramon meer, de naam waaronder we je kenden van je column in de Viva, maar Frank. Frank is je echte naam, lees ik op verschillende fora. Je zou onterecht hebben vastgezeten. Het is mij onduidelijk hoe je twee jaar vast kan zitten als iedereen weet dat dat onterecht is. Je zou cocaïne hebben gesmokkeld en betrapt zijn tijdens een tussenstop in Milaan terwijl je vanuit Peru naar Brussel vloog. In Peru had je twee zakenvrouwen in de watten gelegd. Ik vraag me af wat jij die twee Peruaanse zakenvrouwen kon geven wat de Peruaanse gigolo’s niet konden geven. Waarom ze per se jou, gigolo Ramon uit Nijmegen, moesten hebben. En als jouw tarieven een beetje schappelijk zijn, of je mij dat dan ook kan laten zien. Kan laten voelen.
Ik kan je ook in natura betalen. Ik weet niet zeker of je weer werkt als gigolo, al heet je wel G-glow Brown op Facebook, dus wellicht ga je die carrière wel weer een doorstart geven, en wil je er ook weer over schrijven in Viva. Daar wil ik je best bij helpen. Nog even een keertje goed naar je stukjes kijken. Dat deden ze niet bij Viva. Daar vonden ze het wel leuk dat ze jou als columnist hadden, maar als het op eindredactie aankwam, lieten ze je in je hempie staan. Kwalijk vind ik dat. Als jij me het geheim prijsgeeft waar de Peruaanse zakenvrouwen al van op de hoogte waren, dan geef ik jou, lieve gigolo Ramon, een paar schrijftips.
Deal?
Liefs,
OK
