Het zwarte schaap van de Rode Duivels
Op een dag arriveert Enzo Scifo bij de gevangenis van Itre.
Belgiës beste voetballer van de laatste 25 jaar is bang, z’n mond wordt droog als hij de onmiskenbare dreiging in de gevangenisgeluiden van alledag beluistert: het geluid van metaal op metaal, het gejoel en gescheld dat door de gangen echoot, het ongecontroleerde beuken tegen deuren als iemand voorbijloopt…
Hij hoopt maar dat hij geen spijt krijgt van zijn toezegging om een gasttraining te geven in het kader van ‘Foot en prison’. Misschien ligt het niveau wel echt zo hoog als Pierre Bodenghien hem heeft verzekerd. Zal wel niet.Pierre Bodenghien had niet geweten wat hij zag. Of, nou ja: hij wist het wel, maar hij kon zijn ogen nauwelijks geloven. Hij voelde zich als een goudzoeker die na jaren vruchteloos zand zeven in koude riviertjes opeens iets ziet glinsteren.
Foot en prison
Bodenghien was in dienst van de Waalse voetbalclub Charleroi. Voor die club reisde hij stad en land af, op zoek naar weergaloze, onbekende en vooral betaalbare talentjes. In de tijd die overbleef, werkte hij in de gevangenis van Itre mee aan het project Foot en prison, waarin jonge criminelen door middel van voetbaltraining discipline en teamgevoel zouden moeten kweken.
En zoals dat gaat met geluk (en met ongeluk trouwens ook): wanneer je het ’t minst verwacht, treft het je van achteren.
Tijdens een van die trainingen werd Pierre Bodenghien voorgesteld aan een jongen die zich kort daarvoor speciaal voor ‘Foot en prison’ naar Itre had laten overplaatsen. De jongen heette Ilombe Mboyo en hij bezat het soort talent dat alle voetbalscouts ter wereld in slechts een paar tellen herkennen als ‘uniek’.
Bodenghien nam Mboyo onder z’n hoede en zodra z’n straf er vervroegd op zat, speelde Ilombe Mboyo voor Charleroi.
Mafia Africaine
In de straten van Brussel stond Ilombe Mboyo al langer bekend als ‘Le petit Pele’. Reeds op z’n tiende belandde hij in de fameuze jeugdopleiding van Anderlecht – waar hij uitblonk aan de zijde van de kleine Vincent Kompany en de nog kleinere Dries Mertens.
Hij bleef er maar kort, Ilombe. Naarmate hij ouder werd, werd zijn gedrag almaar onaangepaster. Binnen het veld, maar vooral erbuiten: als hij niet voetbalde, maakte hij deel uit van de Mafia Africaine, een Brusselse jeugdbende die met harde en onrechtvaardige hand regeerde in de donkere straten van Matonge.
Na Eendracht Aalst belandde Mboyo bij Club Brugge, maar bij geen van beide clubs zou hij het tot het eerste elftal schoppen. Wel schopte hij het, geheel volgens verwachting, tot eenzame opsluiting, toen hij in 2005 werd veroordeeld voor de vier dagen opsluiting en groepsverkrachting van een meisje van veertien.
Via Charleroi en Kortrijk belandt Ilombe Mboyo bij AA Gent, waar hij de afgelopen jaren uitgroeide tot een van de beste spelers op het hoogste Belgische voetbalniveau. De onverbeterlijke crimineel van weleer wordt zelfs aanvoerder – een status die hij zelf trouwens weer opgeeft als hij het aan de stok krijgt met supporters omdat hij op hoogst nonchalante wijze een penalty verprutst.
In de zomer van 2013 meldt West Ham United zich voor Mboyo.
Niets lijkt een nieuwe start in een nieuw land in de weg te staan. Tot de zoon van de voorzitter van West Ham een peilinkje houdt op Twitter: moet zijn vader een paar miljoen uittrekken voor een veroordeelde misdadiger?
De reacties onder de West Ham-supporters zijn eensgezind: liever niet.
De transfer mislukt en Mboyo vertrekt op de valreep van de transferperiode naar het Genk van Mario Been.
Rode Duivel
Inmiddels heeft Mboyo ook z’n debuut gemaakt voor de Rode Duivels, niet tot ieders tevredenheid overigens. Het is wachten op de dag dat een buitenlandse club België van Mboyo verlost en Mboyo van België. De hoop dat hij in dat land z’n imposante strafblad ooit nog naar de vergetelheid kan spelen, zal hij inmiddels wel hebben opgegeven.
