Verzoek: meer stembureaus in de natuur
Het was plotseling zomer of op zijn minst lente en dus las ik een boek (De Laatste Ontsnapping van Jan van Mersbergen) in een parkje achter mijn huis. Dit parkje is eigenlijk geen parkje maar een bomentuin. Dat weet ik omdat dat op een bord staat dat op een boomstam bij de ingang is gespijkerd. Op het bord na is alles in de bomentuin van hout.
Er staat ook: “In de bomentuin staan bomen die over enkele jaren langs de straten en parken in Zuidas worden uitgeplant. Als de bomen zijn verplant, is er weer ruimte om andere plannen te realiseren.” Met dat laatste wordt bedoeld: we bouwen het hier vol. Dat is het nadeel van de democratie van de meerderheid. De mens is geneigd zijn eigen geluk boven dat van een ander ander stellen. Huizen, hotels en theaters leveren meer geld op dan bomen en economische groei wordt nog wel eens verward met vooruitgang.
Ik probeerde me omstandigheden voor te stellen waaronder ik een stijging van het BNP met, zeg, een tiende procentpunt zou prefereren boven een bankje in de zon. De beelden bleven uit.
Ekster
Verderop zocht een ekster takjes om een nest van te bouwen. Het viel niet mee. Takjes genoeg, dat was het probleem niet, maar de ekster achtte de meeste takjes ongeschikt. Hij woog ze heel even in zijn snavel en liet ze daarna weer vallen. Het duurde zeker vijf minuten voordat hij het perfecte takje vond. Toen dat gebeurde, was ik geloof ik nog blijer dan de ekster.
In de koelcel in de supermarkt zag ik onlangs een man op de grond zitten. Op zijn kont zat hij, de benen vooruit, als een reuzenpanda. De man kwam zelf ook uit China. Zo zag hij er althans uit, als een Chinees. Hij bekeek de plastic bekers yoghurt met aardbeien. ‘Boer’nyoghurt’ stond erop, van de Zuivelhoeve. Allemaal bekeek hij ze, heel aandachtig.
Domme autist, dacht ik.
Nu, vanwege die ekster, schaamde ik me voor die gedachte. Als zo’n man er gelukkig van wordt, van het bestuderen van al die bekers boer’nyoghurt met aardbeien, wie ben ik dan?
De bomentuin maakt een mens ruimdenkend.
“Sorry Chinees,” mompelde ik.
Beter laat dan nooit.
Gemeenteraadsverkiezingen
Bij de deelraadsverkiezingen in Amsterdam-Zuid is de bomentuin voor geen enkele politieke partij een speerpunt. Ik moet (mag) stemmen in een verzorgingstehuis. Heel veel stembureaus bevinden zich in verzorgingstehuizen, en op scholen. Dat moet haast wel invloed hebben op de uitslag. Omdat stemmen voor bewoners van verzorgingstehuizen en ouders met schoolgaande kinderen laagdrempeliger wordt. Je wilde eigenlijk niet stemmen, maar je bent er nu toch. En ook: in een school denk je aan onderwijs, in een verzorgingstehuis aan zorg.
Ze zouden meer stembureaus in de natuur moeten plaatsen. Maar liever niet in mijn bomentuin. Wat dat betreft ben ik net als de rest.
