Sieb Posthuma (1960-2014): een lieve illustrator
Schrijver en illustrator Sieb Posthuma is gisteren in zijn woonplaats Amsterdam overleden.
Posthuma werkte als illustrator onder meer voor HP/De Tijd en NRC Handelsblad en maakte tekeningen voor boekomslagen. Hij verwierf landelijke bekendheid met zijn bekroonde prentenboeken (Gouden Penseel, Zilveren Penseel) over zijn foxterriër Rintje en de illustraties die hij maakte bij de kinderboeken van prinses Laurentien. In de vroege ochtend van zondag 3 augustus 2014 heeft hij het leven verlaten, volgens zijn uitgeverij Querido ‘omdat hij niet langer licht zag in zijn leven’. Sieb Posthuma werd 54 jaar oud.
Posthuma begon zijn carrière in 1991 bij HP/De Tijd, toen Jhim Lamoree – destijds chef kunst van het weekblad – de pas afgestudeerde kunstenaar benaderde om de columns van Theo van Gogh te illustreren. “Toen hij voor het eerst op de redactie kwam, was ik op slag verliefd,” zegt Alexandra Besuijen, voormalig beeldredacteur van het weekblad. “Het was echt een beeldschone jongen.” Toen hij zijn portfolio liet zien, was ze in eerste instantie een beetje huiverig. Die krullerige, schattige tekenstijl past totaal niet bij de vileine stukken van Van Gogh, dacht ze. “Maar ik had het mis. Juist doordat zijn tekeningen zo lief waren, hieven ze de valsheid van Theo een beetje op. Zo vulden die twee elkaar perfect aan.”
Een van de illustraties die Besuijen zich nog goed voor de geest kan halen is een tekening van een babydoodskistje met de tekst: Turks spruit, in de week dat het tweejarige zoontje van actrice Monique van de Ven overleed aan een hersenvliesontsteking. Besuijen: “Die tekening vond hij echt verschrikkelijk om te maken, vertelde hij me later. Maar zuchten en klagen deed hij niet – hij was de vaste illustrator van de column van Theo en ook in dit geval leverde hij keurig op tijd een illustratie aan. Die ongekende loyaliteit naar collega’s en werkgever tekent hem.”
Sefanja Nods, van 1992 tot 2008 vormgever bij het weekblad, onderstreept dat. Ze kende Posthuma ook persoonlijk goed – er lag zelfs nog een etentje met hem en Annejet van der Zijl in het verschiet. Ze is ‘compleet onthutst’ door zijn onverwachte, zelfgekozen dood. Aangedaan: “Een paar weken geleden stuurde hij zijn laatste illustratie. Die was bestemd voor de column van Rosita Steenbeek in Italië Magazine, een van de bladen waar ik nu voor werk. Hij stuurde de tekening vrij vroeg, en dat vonden we al vreemd. Maar hij was moe en druk met een boek, dus we snapten het wel. Nu pas begrijpen we dat hij de tekening toen inleverde om te zorgen dat wij nu niet in de problemen zouden komen. Zo was Sieb. Altijd betrouwbaar, altijd vriendelijk, altijd loyaal. Ach, het was zo’n lieverd.”
In het Kinderboekenmuseum in Den Haag is momenteel een overzichtstentoonstelling te zien van het werk van Sieb Posthuma.
