YouTube, neem anders lekker zelf een baby
Kortjakje kende ik tot voor kort vooral als de goeie ouwe jeneverdrinkende sloerie die ze was. Amsterdams geteisem met een, naar het schijnt, twijfelachtig baantje bij de publieke toiletten onder de Markusbrug. Urineren met een happy ending? ‘De jongens volgden achter aen,’ luidt de originele tekst. Een droom van een dronkenlap dus, en een trainwreck avant la lettre. Tot YouTube en zwangerschapsgigant Clearblue haar samen opslurpten van de achttiende-eeuwse Mokumse klinkers en bedekt met liters babykwijl weer uitspuugden in een Vinex-wijk ergens in de polder.
Internetadvertenties, tot zover niets nieuws. Je hoeft maar een glimp van webwinkel Zalando op te vangen terwijl je langs een schemerig raam snelwandelt, en het betreffende windjack zal je cyberstalken tot aan de poorten van de hel. Maar dit is van een andere orde. Sinds ik dit jaar dertig werd, maakt het niet uit welke zoekterm ik bij YouTube intyp. Of ik nu hunker naar een kat op een stofzuigrobot of jonge Amerikanen wil horen rappen over het neuken van de overheid en de politie. Voordat het filmpje begint, krijg ik met gekmakende regelmaat dezelfde reclame van Clearblue te zien.
Baby’s die de melodie van Altijd is Kortjakje ziek krijten, in theorie moet het vreselijk leuk geklonken hebben. Onder begeleiding van steeds harder rammelende eierstokken zouden de zuigelingen het tot een catharsis van zilverwerk en zwangerschapswensen brengen. Eenieder die over de digitale ovulatietest hoorde zou een sprintje trekken naar de dichtstbijzijnde drogisterij, bij thuiskomst over die stick heen wateren en zich tijdens haar vruchtbaarheidspiek het schompes vogelen. Overal zouden baby’s zijn. En hoe meer zielen, hoe meer vreugd. In plaats daarvan bleek het spotje het perfecte medicijn tegen overbevolking.
Vorige week haalde de maker van de succesvolle adblocker Peace, die in Amerika al anderhalve dag bovenaan de lijst met meest gedownloade apps stond, zijn geesteskindje weer offline. Marco Arment schreef in een blogpost getiteld ‘Just doesn’t feel good’ dat het, ook al was hij aan de winnende hand, als oorlogvoeren voelde. Want hoewel er een heleboel mensen baat hebben bij een adblocker – je wordt niet meer de hele tijd bestookt met online reclames, je browser werkt sneller – zijn er ook die eronder lijden. Websites die afhankelijk zijn van advertentie-inkomsten bijvoorbeeld.
Ergens heeft Arment een heel redelijk punt. Als iedereen straks een adblocker heeft, zal het internet in een dampende, ongenuanceerde poel ellende veranderen waarin alleen de allergrootsten hun hoofd boven water kunnen houden. Maar die baby’s. Die zingende baby’s. Ik wil daarom pleiten voor adblocker-Tinder, en dat werkt als volgt. Af en toe luister je kort naar zo’n zoetgevooisd gitaardeuntje terwijl je een telecomaanbieder diep in de ogen kijkt. Maar als een reclame echt al je zintuigen tart, swipe je snel naar links om dat misbaksel nooit meer terug te hoeven zien. Wij blij, internet blij, en bedrijven zullen zich wel twee keer bedenken voor ze een stel borelingen een nocturne laten gillen. En die goeie ouwe Kortjakje? Die zou een slaapmutsje inschenken en zich nog een keer heerlijk omdraaien in haar graf.
Foto: screenshot uit commercial ClearBlue
