Joodse pornoboeren en Maastrichtse jihadjunkies
Smeuïger en pakkender kreeg ik de titel niet, dat begrijpt u. Omdat het vrijdag is, de dag des Heeren van de mohammedanen waarop traditiegetrouw rond 1300 uren naar de preek van de week wordt geluisterd, val ik maar met de deur in huis: de jihadjunkies.
De aanleiding is het zojuist verschenen boek Sultan en de lokroep van de jihad, een heuse pageturner die ik dientengevolge in één ruk uit las. Het ijzingwekkende en doorwrochte relaas is geschreven door twee onderzoeksjournalisten van dagblad De Limburger: Johan van de Beek en Claire van Dyck.
Ze hebben het zelf keurig samengevat:
In 2014 reizen drie jonge Nederlanders uit Maastricht naar Syrië. Eén van hen, Sultan Berzel, blaast zich kort na vertrek op in Bagdad en wordt de vermoedelijk grootste Nederlandse massamoordenaar uit de recente geschiedenis. Er zijn mensen die hem beschouwen als held en heilige. Anderen zien hem als slachtoffer van de grootste hersenspoeling ooit. Berzels Koerdische vriend, die met hem mee op jihad gaat, sterft op het Syrische slagveld. Met een glimlach op zijn gezicht, aldus zijn kameraden van IS. Hij ligt in een onbekend graf bij Raqqa. De derde uitreiziger, de bekeerlinge Aïcha, wordt wereldnieuws als ze weet te ontsnappen uit Syrië en terugkeert naar Nederland. Ze gelooft nog steeds in jihad. Waarom en hoe namen deze jonge mensen de afslag Islamitische Staat? Uitsluiting, vervreemding, idealisme, identiteit? Hadden ze tegen kunnen worden gehouden? Is er, na het kalifaat, een blijvend gevaar van radicalisering en terreur in Nederland?
Van de Beek & Van Dyck lazen – los van het imposante veldwerk – alles wat er te lezen is over het onderwerp, en zeker wat de Nederlands/Belgische invalshoek betreft. Een heidens karwei, want de markt is overspoeld met boeken en studies over de jihad.
Ik herken de queeste van de twee onderzoeksjournalisten. Ruim tien jaar geleden deed ik min of meer hetzelfde in mijn boek Brussel Eurabia. De aanleiding voor Brussel Eurabia was de zelfmoord in Irak door Muriel Degauque, de eerste blanke, vrouwelijke, Europese en ook nog eens Belgische Al Qaida-terroriste.
Ik had destijds in alle bescheidenheid een soort In Cold Blood van Truman Capote voor ogen: een journalistiek boek schrijven op basis van een piepklein berichtje in de krant. Het boek kwam er, maar het lukte me niet echt om in de huid en de psyche van Degauque te kruipen. Dat lukte de Belgische journalist Chris de Stoop wel met zijn Vrede zij met u, zuster, waarvoor hulde.
Goede zaak
Sultan en de lokroep van de jihad kruipt in de huid van de drie Maastrichtse jihadisten en laat zich lezen als een vrij precieze analyse van het fenomeen, al blijft het vrijwel onmogelijk aan te geven wanneer bij iemand de knop omgaat en hij of zij besluit zichzelf op te blazen voor de goede zaak.
Voor een verstandig, hoogopgeleid persoon uit een goede familie is het onvoorstelbaar dat zo’n koekwaus heilig gelooft in de eeuwige jachtvelden waar hij de hele dag lekker mag neuken en gratis thee mag slobberen, tot het einde der tijden (voor de vrouwkes is er aanzienlijk minder vermaak in het hiernamaals).
Van de Beek & Van Dyck beschrijven, haast thrillergewijs, de zelfmoordaanslag van de 19-jarige Sultan Berzel uit de Maastrichtste kansenparelwijk Wittevrouwenveld: “Zelfmoordterroristen zijn vaak opmerkelijk rustig in hun laatste uren. Sereen. Soms is er sprake van euforie. Twijfels die ze misschien voelden toen voor het eerst tot hen doordrong dat ze waren uitverkoren om shaheed te worden, zijn al lang geleden verdwenen. Ze zijn ontkoppeld. Vaak kunnen ze naar zichzelf kijken als personages in een film. Of in een droom. Sommige zintuigen maken overuren. Kleuren zijn intenser. Ze kunnen de lucht ruiken. De wereld is een toneel. En zij, de shaheeds, zijn acteurs. Op weg naar een finale die ook een begin is.”
Sultan en de lokroep van de jihad laat zich ook lezen als een waarschuwing: you ain’t seen nothing yet.
Tijdbommen
Niemand weet precies hoeveel wandelende mohammedaanse tijdbommen er in Nederland rondlopen. De AIVD weet dat wel en geeft toe dat er het er veel zijn, en dat ze vrij mogen loslopen. Het pamperen van islamitische terroristen en jihadhuurlingen gaat onverdroten door. Het deed mij denken aan het faits divers dat op 15 januari 2015 in de krant stond: “Mohamed el A. en Hakim B. werden met bivakmutsen, gevechtskleding, walkietalkies en zonnecelopladers aangehouden in Duitsland, onderweg naar Syrië. Het OM achtte het voorbereiden, faciliteren en samenspannen voor terroristische misdrijven in Syrië bewezen.”
Volgens de rechter echter zouden de twee niks strafbaars gedaan hebben, laat staan dat sprake was van een misdrijf met terroristisch oogmerk. Hij sprak de twee mannen daarom volledig vrij. Na een half jaar voorarrest mochten de twee Arnhemmers lekker naar huis met een elektronische enkelband om. Hun advocaat vond die enkelband echter buitenproportioneel. Die klemde te zeer en was hinderlijk bij het kickboksen. En ja hoor, de enkelband mocht af. Overigens werd begin dit jaar in hoger beroep dertig maanden cel geëist tegen het tweetal, waarvan tien maanden voorwaardelijk.
Mogen jongens die met plannen voor een aanslag rondlopen zich vrijelijk bewegen? Of moeten zij een enkelband om krijgen dan wel in preventieve hechtenis genomen worden? Na de aanslagen in Parijs, Brussel, Nice en Berlijn zijn dat vragen die we niet meer kunnen ontlopen. Een enkelband kan overigens zo doorgeknipt worden en is niet zaligmakend maar het is wel het minste wat justitie kan doen qua preventie. En verder: keihard aanpakken.
Pornoboeren
En dan nu de joodse pornoboeren, want het leven is meer dan enkel de islam, vrienden. Mijn oog viel gisteravond op een zeer smakelijk en tevens wanstaltig en onbeschaamd antisemitisch vertoog, uit de koker van het gekkenhuis der social justice warriors. Alleen de titel nodigt uit tot gretig lezen: The Hidden Agenda Behind Interracial Pornography.
De teneur van het verhaal: joden runnen de pornobusiness wereldwijd (rings a bell?)
De auteur van het essay noemt ze gemakshalve ook maar even bij naam, de joodse pornoboeren. Man en paard. Name & shame. Uiteraard geven Steve Hirsch, Bill Asher, Paul Fishbein, Irv Slifkin, Barry Rosenblatt, Charles Prast, Mark Spiegler, Mick Kulich en Greg Lansky et les autres de voorkeur aan het slijten van filmpjes met twintig grote negers die uitgemergelde bleekscheten in trailerparks uitwonen, onder het motto dat het hun wraak op de slavernij is.
Ik moet zeggen dat het stuk ook hilarisch is, met name het gedeelte over de kaartenbakken die de perfide jodenmensen bijhouden over negermensen en met name de lengte en dikte van hun pielemuis. Een typisch staaltje van etnisch profileren en natuurlijk ook een soort projectie of compensatie voor hun eigen kleine schmucks & Wieners. En daar begint het racisme! Het is natuurlijk wel weer aardig om te weten dat de beste klanten van de Amerikaanse pornoboeren rukkers in het Midden-Oosten en Pakistan zijn.
Enfin, lees en smul en ga er maar van uit dat Sunny Bergman het oppikt want zo’n onderwerp laat je niet liggen. U weet natuurlijk dat een rabbijn zijn drosje, zijn preek, altijd begint met een grapje ter lering ende vermaak. Welnu: weet u hoe een Afro-Amerikaanse acteur in het segment van de adult industry zijn condoom uittrekt? Met zijn voet!
