We hebben een nieuwe bondscoach! Yes!
Als Hans van Breukelen chronisch de verkeerde man op het verkeerde moment op de verkeerde plaats is (en die indruk schijnt te bestaan), zou je kunnen concluderen dat hij gisteravond niks te zoeken had aan de lange zijde van onze ruwhouten keukentafel, achter een mok Tension Tamer-thee.
Maar goed, hij zat er wel.
Er had natuurlijk een belletje moeten gaan rinkelen toen ik bij thuiskomst bij de voordeur Joep Schreuder had zien posten, tot zijn enkels in de leeggedronken koffiebekers.
Ik begrijp best dat het even duurt om een nieuwe bondscoach aan te stellen. Je hebt zeventien miljoen keuzes en je wilt de beste. Dus om dan bij de eerste de beste joker in Abu Dhabi je bondshelikoptertje in de achtertuin te parkeren en na een goeie bak filterkoffie en een gesprekje over het weer (‘Heet, hè’) met een voorcontract te gaan wapperen, dat is op z’n minst voorbarig. Het zou prachtig zijn als het alsnog Henk ten Cate werd. Ik heb een rotsvast geloof in Henk ten Cate, omdat hij altijd zo schitterend de dingen weet uit te leggen, met die zachte slis van hem, die fluistertoon van de Vieze Man die een bonbon bestelt en de permanente blik van iemand bij wie je informeert hoe het met zijn AH-moestuintjes gaat.
Over Henk wordt altijd verteld dat hij ‘overal gewerkt’ heeft. Ik, als zzp’er met een laptop, heb daar een natuurlijke affiniteit mee. Bovendien schijnt Ronaldinho hem destijds in Barcelona erg aardig gevonden te hebben. Ook een niet misse aanbeveling, al geloof ik wel dat Ronaldinho het menstype is dat je eerst tot de laatste cent failliet moet laten gaan, om daarna zijn vrouw te verleiden, zijn kinderen te knijpen en op zijn oprit te kakken alvorens zijn enthousiasme over je wat minder wordt.
Maar goed: Henk dus. Was mooi geweest. Ging niet door omdat Hans van Breukelen het sociaal net niet helemaal slim speelde. Hij vloog namelijk na Abu Dhabi zo flapflapflap door naar Istanbul, waar Dick Advocaat al enige tijd het penthouse van een vijfsterrenhotel zit te bevuilen, terwijl hij er ook trainer is van de lokale voetbalvereniging Fenerbahçe. Ook een prima keus, Dick. Als ik Hans was, en ik moest kiezen van wie van ons zeventien miljoen het mocht gaan doen, dan stond Dick zeker in mijn Top-125. Hij is ervaren, heeft veel satirepotentie en hij is bovendien niet al te lang – ik weet niet waarom dat een pre is, maar iets zegt me dat die omstandigheid zich op de een of andere manier nog wel eens zou kunnen gaan uitbetalen. En hij mag dan zeventig zijn, hij oogt geen dag ouder dan 67.
Wel spijtig dat hij minder dan een jaar geleden de boel in de steek liet bij het Nederlands Elftal, omdat hij ergens meer kon gaan verdienen – dat stond in zijn contract, dat hij dat mocht. Ik geloof dat je op Dick Advocaat kunt bouwen, maar dan wel een gebouw waar je je niet te zeer aan gaat hechten. Nee, ik steek een hand voor hem in het vuur. Niet mijn eigen natuurlijk, maar toch. Prima bondscoachkeus, Dick.
Spijtig alleen dat Hans de baan dus eerder al had toegezegd aan Henk ‘Tinker Travel’ Ten Cate. Gratis tip voor Hans: het is prima om je opties open te houden – je had voor 1 mei nog 16.999.998 oriënterende gesprekken kunnen voeren, met allemaal geschikte kandidaten – maar uit een soort ongemakkelijke beleefdheid dingen toezeggen aan iemand die een journalist naast zich heeft zitten, daar komt over het algemeen gelazer van.
(‘Goh Frank, jij als sportcolumnist: is het niet eigenlijk bizar dat je dit soort dingen moet uitleggen aan een directeur van een omvangrijke organisatie?’ Och ja, misschien wel, maar ik doe het graag en we hebben het hier tenslotte over de man die Frank Mill ooit voor volk en vaderland ‘Ich hoffe dass du focking stirbst’ toebeet.)
Kijk, net als de rest van Nederland had ik de afgelopen weken natuurlijk ook zo mijn ideeën over wie de nieuwe paus moet worden. (Zei ik paus? Bondscoach. Ik bedoelde bondscoach.) Ik zou het Aad de Mos dolgraag zien doen. Hans Kraay junior. Catherine Keyl. Aus Greidanus junior. Aus Greidanus senior. Raffaëla Paton. Mattie (sowieso zonder Wietze). Wietze (maar dan alleen met Mattie). Een van de kinderen van Marco Borsato. Remco Campert. Geraldine Kemper. De schoonzoon van Aart Staartjes. Mr. Frank Visser. Of anders die man in dat ene filmpje die denkt dat hij een bal tegen zich aan geschoten krijgt en vervolgens de bosjes in duikt (gesteld dat het een Nederlander is – een buitenlandse bondscoach is natuurlijk een heel slecht idee.)
Maar goed: mij wordt weer eens niks gevraagd.
Als ze me wel wat hadden gevraagd, had Hans van Breukelen gisterochtend niet aan ons ruwhouten keukentafel gezeten. Op zijn mok stond het hoofd van wielrenner Jetse Bol – want als het om details gaat, ben ik de Martin Bril van, van… nou ja. Enfin.
Ploff
‘Koekje, Hans?’ riep de vriendin.
‘Nee,’ zei Hans. ‘Ik heb net al de kous op de kop gehad.’
De vriendin stond in de keuken en plengde water in haar gezicht. ‘Je raadt het nooit.’
‘Nee,’ zei ik, ‘dat denk ik ook niet.’
‘Ik word de nieuwe bondscoach,’ zei ze.
‘Je bent mijn eerste kandidaat,’ riep Hans van Breukelen.
‘Publicitair ben ik een gouden zet.’
‘Wie zegt dat?’
‘Ik.’
‘En je frauduleuze rol in de ontmanteling van de Utrechtse snackbar Broodje Ploff dan?’
‘Sssttt!’
‘Wie wil je als assistent, lieverd?’ riep Hans van Breukelen vanachter Jetse Bol vandaan. ‘Zou je met Ruud Gullit kunnen werken?’
‘Prima!’ riep de vriendin. ‘Inderdaad liever iemand van tv dan zo’n irritante oud-voetballer.’
Een telefoon ging. ‘Met Hans!’
‘Je doet het niet hoor,’ zei ik. ‘Je zegt het nu af. Het Nederlands Elftal heeft een sterke voetbalman nodig.’
‘Hans denkt out of the box.’
‘Hij is inmiddels zo ver out of the box dat de box in een ander postcodegebied staat.’
En vanuit de woonkamer hoorden we Hans van Breukelen zeggen: ‘Dat is goed, Adriaan. We houden contact. Wat mij betreft ben je nog altijd eerste keus. Prima! Groeten aan je broer, en succes nog met het vinden van de schat!’
