Boekpromotie voor gevorderden: coming out als bastaardkind prins Bernhard
In zijn nieuwste roman Kindsoldaat komt Oscar van den Boogaard uit de kast als zoon van prins Bernhard. De ‘schavuit van Oranje’ ís zijn vader, claimt de schrijver. Maar aan een DNA-test waagt hij zich niet. Dat wringt.
Een mooi interview van Coen Verbraak met schrijver Oscar van den Boogaard in de NRC afgelopen weekend. Van den Boogaard (1964) heeft verscheidene boeken op zijn naam staan, waaronder De heerlijkheid van Julia (1995) en Meer dan een minnaar (2010). Met Kindsoldaat voegt hij daar deze week een nieuwe roman aan toe.
Nou ja, roman… Het boek is half fictie, half non-fictie, zegt Van den Boogaard, want het verhaal is deels autobiografisch. En opzienbarend. De auteur ís de kindsoldaat, Prins Bernhard zijn vader. Dat heeft hij van zijn moeder, in het boek ‘Elsie’ geheten. Zij kreeg halverwege de jaren vijftig een relatie met Benno. Elsie trouwde vervolgens met een paracommando, ‘Jim’, maar bleef de prins ontmoeten. Tijdens een van die heimelijke rendez-vous zou Van den Boogaard zijn verwekt.
Hofdame
De schrijver weet het zeker. Zijn moeder kwam regelmatig op Soestdijk. Ze was de privé-secretaresse van de burgemeester van Utrecht. Diens vrouw was hofdame van Koningin Juliana. Zijn moeder moest ook maar eens kennis maken met de vorstin, vond de hofdame. Aldus geschiedde. Moeder viel in de smaak bij Juliana. En bij de prins.
‘Oscar, Bernhard is jouw vader’, kreeg Van den Boogaard van zijn moeder te horen. Met de toevoeging dat het ‘een groot geheim’ was en hij het ‘nooit aan iemand mocht vertellen.’
Ook Van den Boogaard vertoefde als kind naar eigen zeggen regelmatig aan het Hof. Hij zag hoe de prins en zijn moeder elkaar omhelsden. Na een van die bezoekjes biechtte moeder haar zoon het grote geheim op. Overmand door emoties en door de drank. Elsie was, net als Bernhard, een stevige innemer.
“Oscar, Bernhard is jouw vader,” kreeg hij te horen. Met de toevoeging dat het ‘een groot geheim’ was en hij het ‘nooit aan iemand mocht vertellen’, want het zou ‘ons gezin kapot maken’.
Die ogen, die neus, dat ovale gezicht: Van den Bogaard lijkt op de prins.
Lang heeft Van den Boogaard zich daaraan gehouden. Naar eigen zeggen om de man (‘Jim’) te sparen van wie hij voor de biecht van zijn moeder altijd had gedacht dat dit zijn echte vader was.
Vernedering
Jim was een paracommando, die onder meer in Indië vocht en daarna bij de staf van Bernhard werkte. De prins had grote bewondering voor deze commando’s. Een kind verwekken bij zo’n held was tegen de militaire eer. Zijn ‘vader’ zou dit hebben ervaren als een enorme vernedering.
Klinkt plausibel, deze coming out.
De prins lustte er wel pap van, weten we inmiddels. Hij grossierde in maîtresses. Dat leverde Beatrix, Margriet en Irene in ieder geval twee halfzussen op: Alicia de Bielefeld (1954), in 2006 door collega Astrid Theunissen voor dit blad verleid tot haar eerste interview en Alexia Grinda (1967). Beiden zijn door Bernhard erkend. Dat geldt niet voor Mildred Zijlstra – geen familie van –, volgens royalty-watcher Mark van der Linden de derde ‘verzwegen dochter’.
Bovendien: die ogen, die neus, dat ovale gezicht: Van den Bogaard líjkt zelfs op de prins.
De tekst gaat hieronder verder.
Maar 100 procent zeker is dit allemaal niet. Die garantie biedt alleen een DNA-test. En daar wil de schrijver niet aan.
Verwerkingsproces
Als Verbraak doorvraagt, wordt Van den Boogaard zelfs boos. Voor hem is de hele affaire een trauma en het schrijven van het boek een verwerkingsproces. “Als je me dan vraagt: ‘Is dit echt zo?’, tref je me midden in mijn hart.” Een DNA-test: waarom zou hij? Hij hoeft niks van de Oranjes.
Het was niet het ondragelijke gewicht van het geheim dat de doorslag gaf, maar de commercie. Dit was een prachtverhaal om het boek te verkopen.
Blijft de vraag waarom de schrijver er dan nu mee naar buiten komt. Dat zijn vader in 2013 is overleden en dus niets een coming out meer in de weg stond, is mij te dun.
In het vraaggesprek licht hij een tipje van de sluier. Zelf had hij nog ‘een generaal’ gesuggereerd in plaats van ‘de prins’. Maar daar dacht zijn redacteur anders over. “Zij had gelijk toen ze antwoordde: ‘Het moet omdat het de prins ís.’”
Kortom: het was niet het ondragelijke gewicht van het geheim dat de doorslag gaf, maar de commercie. Dit was prachtig promotiemateriaal om het boek te verkopen. Een DNA-test met een negatieve uitslag: daar zat de uitgever niet op te wachten.
Never check a good story. Laat ze bij De Bezige Bij maar schuiven.
