Nederland verpreutst
Douchen in je onderbroek, onschuldige naakten die gecensureerd worden, jongeren die hun seksuele debuut uitstellen... Is Nederland aan het verpreutsen? Waait er een gure victoriaanse wind door het land? En waar komt die dan vandaan? ‘De kinderen van de seksuele bevrijders willen weer duidelijkheid en regels.’
Als je van de vrijheid blijheid-generatie bent, opgegroeid in de jaren zestig en zeventig, kijk je tegenwoordig regelmatig met verbazing om je heen. Onschuldige foto’s van kinderen met ontbloot bovenlijf worden van een expositie verwijderd, Facebook censureert alles wat maar op een tepel lijkt, samen douchen op de sportschool is er niet meer bij, de boerkini rukt op, naaktstranden worden gesloten en onlangs werden meer dan dertig abri’s vernield omdat er op een poster van Suitsupply twee zoenende mannen te zien waren. Er waait een gure Victoriaanse wind door het land, verklaren sommigen: Nederland verpreutst. Maar tegelijkertijd vliegt, dankzij internet, de pornografie je om de oren, wordt de publieke ruimte behangen met seksueel getinte marketingcampagnes, schijnen jongeren massaal aan sexting te doen en kun je bij de publieke omroep terecht als je wilt leren spuiten en slikken. Een groter contrast is bijna niet denkbaar: we zijn onbetaamd beschaamd!
Kortgeleden was het weer raak. In november verwijderde het WTC in Den Haag twee foto’s van fotografe Vivian Keulards. Ze werden door een in het WTC gevestigd bedrijf aanstootgevend geacht. “Ik wist niet wat ik hoorde,” zegt Keulards, terugblikkend op alle commotie. “Het betrof twee portretten van kinderen met ontbloot bovenlijf. Op een van de foto’s stond mijn dochter van zes. Die foto is inmiddels acht jaar geleden gemaakt en klachten heb ik nog nooit gehoord of ontvangen over dit beeld, zelfs niet in Amerika, waar het op verschillende plekken heeft gehangen. Ik was onderweg naar Paris Photo, de grote fotofair in Parijs, toen ik werd gebeld met de mededeling dat er twee foto’s van de muur waren gehaald. Ik was flabbergasted. Totaal gechoqueerd. Ik dacht: dit kan niet waar zijn, in Nederland? Dit zijn kunstportretten waar werkelijk geen seksueel of pornografisch tintje aan zit. Ik dacht: dit kan ik niet over mijn kant laten gaan. Het raakte me emotioneel, omdat ik als fotografe werd veroordeeld op basis van een interpretatie die iemand over mijn werk maakte. Mijn werk was besmet geraakt. Het feit dat iemand iets schreeuwt en vervolgens iedereen in de houding springt zonder mij de kans te geven op een weerwoord, heb ik als buitengewoon kwetsend ervaren. Terugblikkend denk ik dat het niet zozeer preutsheid was waarom dit gebeurde, maar angst. De angst om als ‘fout’ bestempeld te worden. Dat maakt dat we overgevoelig zijn geworden voor bepaalde onderwerpen.”
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
