Bikiniloze Miss America als hedendaags ‘feminisme’
Alexandra Besuijen neemt op deze website wekelijks de wereld voor mode en trends kritisch onder de loep. Deze week neemt ze de bikinilozen van Miss America op de hak en analyseert ze Nederlandse driekwartsmode.
Bikini’s uit
Voorpaginanieuws all over the world: ‘Miss Americaverkiezing niet langer in bikini!’ Nou nou, poe poe, we gaan dat toch niet verkopen als een staaltje hedendaags feminisme hè? Want hoe je het ook wendt of keert, zo’n missverkiezing blijft een raar fenomeen. Dan kan bestuursvoorzitter Gretchen Carlson (Miss America 1989) nog zo hard beweren dat het niet meer om het uiterlijk zal gaan, maar om ‘talent, interesse en ambitie’, en dat de wedstrijd is opengesteld voor vrouwen ‘in alle soorten en maten’, ik denk toch niet dat we op de volgende missverkiezing op 9 september een parade van toekomstige Nobelprijswinnaressen te zien zullen krijgen.
De Missen zullen nog steeds lange benen en haren hebben, een perfecte fake tan, een toothpaste smile en weinig verhullende jurkjes. Niet dat een mooi uiterlijk per se níet samengaat met een flinke dosis intelligentie natuurlijk, en ze zullen zeker hun best doen op hun speeches over wereldvrede, ‘in je kracht staan’ en liefde voor de medemens, maar het lijkt me toch heel sterk dat we ook maar één vetrol, ongeschoren kuit of zelfs maar een bril zullen zien.
Volgens Carlson is het in deze tijd van #MeToo niet meer opportuun om vrouwen op hun uiterlijk te beoordelen en daarin heeft ze uiteraard gelijk. Maar elke verkiezing waarbij vrouwen op een podium zich moeten laten keuren door een (veelal mannelijke) jury, blijft een achterlijk fenomeen.
Net doen alsof het door het schrappen van de badpakronde nu een feministisch gebeuren is, is absoluut hypocriet. Dan organiseer je maar een scriptiewedstrijd of zo. Dan maken stuudjes zoals ik (was) tenminste ook nog eens een kans…
Sok en piemel
Met regelmaat krijg ik tips voor deze rubriek toegestuurd, meestal iets met belachelijke make-up- of modetrends. Gelukkig worden de meesten nooit mainstream, maar voor het geval dát wil ik er toch maar even twee noemen: de penis pocket en de Croc met sok.
De penis wát, hoor ik u denken, maar het is toch echt wat het is: een zakje op de piem. Op zo’n verschrikkelijke tuttige beige chinobroek, in een contrasterende kleur. Waarom? Al sla je me dood. Je zou er een rolletje pepermunt in kunnen stoppen natuurlijk, maar daar wordt zo’n za(a)kje alleen maar nog belachelijker van. Vermoedelijk uitsluitend bedacht om wat rumour around the brand te creëren, maar zo banaal dat ik lekker geen link naar de site geef.
Mocht dit ontwerp leiden tot de terugkeer van de codpiece – zo’n gewatteerd buideltje voor de laat-Middeleeuwse pielemuis – dan neem ik uiteraard mijn woorden terug. Nee maar écht!
En dan de Croc met ingebouwde sok. Die werd deze week ook vaak met begeleidende walging in mijn digitale brievenbus gekieperd. Zelf heb ik niet het minste bezwaar tegen een goede Croc, zelfs niet in de overtreffende vorm zoals die van Balenciaga (ware de prijs geen bezwaar, had ik zeker die gele in mijn kast staan) en ook mánnen met Crocs kan ik verdragen.
Ik vond die badslipper-met-sokkenhype van vorig jaar echt heel wat minder te pruimen. Maar een Croc met een sok kan best, zelfs – of juist – zo’n witte van badstof. Als je dan toch tokkie gaat, dan maar all the way!
Maar de Croc met ingebouwde sok gaat zelfs mijn tolerantiegrens te boven! Niet alleen wordt hier voorbijgegaan aan het bestaansrecht van de plastic klomp, namelijk dat je hem zo makkelijk kan aanschieten en is er duidelijk niet over nagedacht dat die sokken ook wel eens gewassen moeten worden, er hangt ook een belachelijk hoog prijskaartje aan: 120 euro!
Een man met crocs is niet per definitie een sukkel – dat hangt helemaal af van de context – maar een man met sokcroc is dat zonder meer. Dan nog liever die stomme badslippers.
Driekwartsbroeken en andere ellende
Aan het begin van elk jaar verschijnen er in de glossy’s decreten van de modepolitie waarin staat wat we ‘allemaal’ gaan aantrekken de komende seizoenen. Leuk om dat dan na een paar maanden terug te lezen en te kijken wat er van is uitgekomen.
Zo zou de roze blazer het straatbeeld gaan beheersen, de pastelkleurige trainingsbroek, de transparante tas of het spuuglelijke maar o zo handige buiktasje.
Dus ik heb mezelf maar eens op een warme dag op een terras in het midden van het leukste Waddeneiland gestationeerd – je moet íets overhebben voor je werk! – en een paar uur gekeken wat er langs kwam.
Nou zeg, dat viel niet mee! Niks roze blazers of mintgroene trainingsbroeken – lompe jeans en verwassen T-shirts galore! Op een paar stijlvolle dames en een enkele gesoigneerde heer na was het een parade van de oer-Hollandse (en Duitse) doe-maar-gewoon-dan-doe-je-al-gek-genoegmentaliteit. Een fleecejasje rond de heupen geknoopt voor als het later frisjes wordt en toen er een spatje regen viel geen charmante trenchcoats, maar plastic poncho’s van de Action. Oké, met het buiktasje hadden ze gelijk – die waren volop aanwezig. (De buiken zelf trouwens ook, om maar even aan fat shaming te doen).
Tot mijn grote opluchting kon ik wel constateren dat de driekwart witte legging op de terugtocht is (pfieuw ?) maar helaas het op één na grootste modemisbaksel, het witte driekwart pantalonnetje, niet. Waarom dan toch, lieve dames? Het is nauwelijks luchtiger dan een lang exemplaar, maar zelfs bij vrouwen met welgevormde benen – en dat waren er echt een hoop – hakt het de kuit optisch doormidden, wat een heel naar silhouetje geeft.
Doe dan desnoods een broek tot net boven de knie, zolang daar niet van die roquefortbeentjes onderuit steken, staat dat echt veel pittiger. Mooi en praktisch kunnen namelijk best samen.
