Arthur van Amerongen: ‘Je suis Maroc’
Ik ken maar één Marokkaan in de Algarve en die is elke dag dronken en verkoopt hasjiesj op straat. Mo (ik verzin het niet) zal vandaag voor weinig overlast zorgen, want hij doet niet aan Suikerfeest en hij haat voetbal. Het zal hem ook merguez zijn dat mijn Portugal woensdag tegen Marokko speelt.
Uit diverse onafhankelijke Nederlandse media heb ik begrepen dat steden als Amsterdam, Rotterdam, Den Haag, Nijmegen, Tilburg, Groningen, Leeuwarden, Maastricht en een heleboel kleintjes waar ik nog nooit van gehoord had, tijdens de wedstrijden van ‘onze jongens in het groen’ zullen veranderen in no-go-area’s met barricades, tanks, loopgraven, wachttorens en die ene F-16 die het Nederlandse leger nog heeft.
Ik vind dat overdreven, want wat mij betreft hoeft de regering enkel vandaag de noodtoestand uit te roepen vanwege het Suikerfeest en een paar scholieren die ‘geslaagt’ zijn. Die jongelui mogen nergens meer de bioscoop in met Eid al-Fitr en dan kan je natuurlijk ook verwachten dat ze de straat op gaan en kattenkwaad uithalen, al dan niet in geleende Audi’s RS4 met de kofferbak vol semtex, pentriet, TNT, acetyleen en propaan.
Aan de andere kant is Nederland veel leed bespaard gebleven dus het volk moet niet morren. Geen oranje tokkiegetto’s, geen oranje buttplugs bij je Albert Heijn bonuskaart, geen volstrekt onbekende Bekende Nederlanders die 24/7 de ether volbraken: wat een genot! Nederland bestaat godzijdank niet meer als voetballand, al zijn er geruchten dat Oranje op basis van anciënniteit kans maakt op deelname aan het WK 2026 omdat er dan toch 48 landen meedoen.
Die totale Oranje-voetbalhysterie zag ik nergens anders in de wereld. Acht jaar geleden beleefde ik het WK in Rio de Janeiro en dat was eigenlijk best wel een tamme bedoening. Je zou de totale Zuid-Amerikaanse gekte verwachten maar nee hoor: op straat stonden wat mensen te lummelen bij televisietoestellen (in zoverre die niet gejat werden) en op het strand van Copacabana was zo’n verschrikkelijk FIFA Fan Fest-strafkamp gebouwd en kwam spontaan mijn Pinkpop-syndroom weer terug. Vier jaar geleden mocht ik het WK ervaren in Portugal en dat was ook een verademing.
Hier en daar een vlaggetje aan een auto-antenne, een versierd etiketje op een flesje Sagres, ‘s avonds op de treurbuis een duf programma met die handvol Bekende Portugezen en dat was het wel. En de Portugezen zijn heerlijke mopperaars die niet, zoals Nederlanders, denken dat hun nationale ploeg Gods geschenk aan het ondermaanse is. Het volk volgt de wedstrijden morrend in het café. Vier jaar geleden vroeg een Nederlandse vriend aan mij: “Tuur, wat zijn er toch veel homokroegen in de Algarve, en wat leuk dat al die nichten samen naar het voetbal kijken!”
Mijn vriends gaydar was nog in ontwikkeling en ik moest hem teleurstellen: “Portugese vrouwen gaan niet naar de kroeg om voetbal te kijken, vriend, omdat de mannen dan denken ze hoeren zijn. Dat komt nog uit de tijd van de mohammedaanse bezetting. Maar als je lang genoeg lummelt op het toilet heb je allicht sjans.”
Enfin, de laatste beschaafde Nederlanders verheugden zich op een heerlijke, chille zomer tot ze tot hun verbijstering op alle publieke televisiekanalen tegelijktijdig een officiële verklaring zagen van Shula Rijxman, de cheffin van de NPO. “Landgenoten,” piepte ze, “wij gaan Marokko steunen. Ik weet als Joods-lesbische vrouw als geen ander wat het is om gediscrimineerd te worden. Daarom: steunt onze jongens in het verre Rusland. Het wordt tijd dat wij iets voor ze terugdoen.”
Enfin, u moet zelf maar even door uw omroepgids van de VPRO of Omroep Max bladeren om te constateren wat de gevolgen zijn van deze oekaze. Het wordt één groot Ramadan-journaal maar dan met Marokkaanse voetbal. Inmiddels heeft het legioen Bekende Nederlanders ook al kleur bekend. Peter R. de Vries, die toch niks meer te doen heeft, staat op Marktplaats met 10.000 zwarte t-shirts met daarop in het Arabisch welkom, merhaba.
De tekst loopt hieronder door.
Dat was natuurlijk bedoeld voor ‘asielzoekers’ maar uiteindelijk nam geen één BN’er die in huis. Ik heb Gerard Joling toen wijs gemaakt dat er ‘hoi, ik ben gay. Welkom!’ op het T-shirt stond. Dat vond-ie zo leuk dat ie zei: kan je er dan niet bijschrijven: wie wordt nummer 5000, Tuurtje. Hahahahahahahahahahahahahahaha!
Ik zag een filmpje van ‘player ‘Humberto Tan in een Marokkaans shirt, druk gesticulerend en bijna kwijlend. Nou verkoopt die man net zo makkelijk kantoormeubelen als stofzuigers en desnoods bijbels dus hij lijkt mij geen verstandige keuze van de diversiteitsmarketeers. Toen zag ik Louis van Gaal, mijn buurman in de Algarve. Hij droeg een modieus Kim Jong-un-kapsel en sprak mij aan alsof ik een mongooltje was. We kijken even naar de beelden.
De tekst loopt hieronder door.
Maar wie schetst mijn verbazing toen ik las dat Nederlanders helemaal niet gaan juichen voor het Marokkaanse elftal! Wij juichen nog liever voor de Duitsers!
De flessentrekkers van PowNed doen ook mee aan dit nationale deugproject en dat zegt genoeg.
Ik begrijp dat de vox populi vooral woedend is op onze Marokkaanse knullen die weigeren voor Oranje te spelen (gelijk hebben ze) omdat ze van de koning van Marokko een Maserati krijgen. Daarom heb ik zoveel waardering voor Adam Masina (24), sterverdediger van Serie A-club Bologna.
Geen Marokkaans elftal voor hem. Nooit. Hij is een Italiaan ‘tot op het bot’, zegt hij zelf. Zijn hart en ambitie liggen bij de Azzurri. Hij speelde al voor Jong Italië. Dat hij in 1994 in het Marokkaanse stadje Khouribga werd geboren uit Marokkaanse ouders, is voor hem slechts een detail. Hij heet nu Adam Masina, naar de Italiaanse familie die hem op jonge leeftijd adopteerde. Zijn Marokkaanse achtergrond moet vooral ver op de achtergrond blijven. De Marokkaanse voetbalbond heeft het geprobeerd. Meerdere keren zelfs. Alsjeblieft, kom spelen voor de Leeuwen van de Atlas, was de smeekbede. Word een ster in ons nationale elftal. Eenmaal schijnen ze zelfs de Marokkaanse voetballegende Mustapha Hadji op hem afgestuurd te hebben om hem te vermurwen.
Toch wordt hij er van tijd tot tijd door Italianen aan herinnerd dat hij niet een van hen is. Dan wordt hij op zijn Wikipedia-pagina uitgemaakt voor een ‘stokstaartje uit de woestijn’. Het lijkt hem niks te doen. “Italiaan. Ik ben een Italiaan,” zegt Adam met lichte ergernis tegen een tv-journalist die hem naar zijn afkomst vraagt. “Ik heb een Marokkaanse achtergrond, maar ik ben een Italiaan.”
Wolla, wat maak ik me toch weer druk over iets onbenulligs als voetbal. Toch wil ik even wat voorspellingen doen, net als mijn held Paul de Octopus.
Onze jongens van Marokko mogen spoedig naar huis, met dat ene armzalige puntje dat ze vandaag tegen Iran scoren, en Portugal sneuvelt in de knock-out-fase. En Duitsland wordt wereldkampioen, zoals het hoort. Tfoe!
