E-bikes gevaarlijk? You ain’t seen nothing yet
Alexandra Besuijen neemt op deze website wekelijks de wereld voor mode en trends kritisch onder de loep. Deze week bespreekt ze onder meer een opvallend huwelijk tussen jongeren en e-bikes.
Stoere luiertas
In de categorie ‘Huh wat hebben ze nou weer bedacht?’ deze week de stoere luiertas voor mannen. Nou ja, niet om hun éigen luiers in te vervoeren natuurlijk – hoewel… – maar die van hun kinderen. Kids, heet dat in moderne terminologie, maar dat woord ga ik hier niet gebruiken.
Een luiertas voor mannen? Is dat per se nodig dan? De oprichter van Diaper Dude vond van wel.
Kijk, je bent een hippe papa met een gepommadeerde baard, een ingewikkelde tattoo en een skinny jeans. Dan wil je best met een baby op je buik lopen, maar zo’n luiertas met bloemetjes of konijntjes gaat je dan net te ver. Terecht.
Vandaar de stoere luiertas. Ik kan daar wel in meegaan. Het is dat mijn nageslacht al uit de luiers is, maar anders had ik de Diaper Dude absoluut moeten hebben, al ben ik dan geen man. Nee serieus, een zwarte luiertas met doodshoofden erop! Hoe ruig is dat!
Of die andere van hetzelfde label, in camouflageprint met knaloranje details. Ik zou er graag iets badinerends over zeggen, maar ik ben er helemaal voor. Ik heb ook nooit begrepen waarom al die kindertroep zo infantiel moet zijn. Alsof het die baby wat uitmaakt op wat voor kleedje hij/zij/het ligt. Zolang je de poep maar van zijn billen veegt.
Dus hopelijk zien we er binnenkort ook stoere moeders mee lopen, en ik denk dat ik er toch ook maar eentje aanschaf. Voor later voor mijn tena-ladies…?
Lousy knuffel
Zijn we eindelijk van die verschrikkelijke juf Ank verlost – Nee! Niet dat liedje zingen! – krijgen we de luizenknuffel voor de kiezen. De luizenwát?
Een knuffel dus. In de vorm van een luis. Ik verzin het niet.
Zoals een vriendin van mij terecht opmerkte, het ALLERLAATSTE dat je als ouder kunt gebruiken, is als bij je kinderen verpersoonlijking en dus empathie opgewekt wordt voor nota bene hoofdluis! Dat ze gaan janken als je ze dooddrukt! (Die luizen, niet die kinderen). “Nee mama, niet Loesje de luis doodmaken!”
Ga toch weg. Luizen zijn op teken na misschien de goorste functionarissen uit het parasietenrijk. Als ik denk aan die urenlange was- en kamexercities, waarin we als een familie op een schilderij van Jan Steen elkaar onder de lampenkap zaten te ontluizen krijg ik er spontaan weer jeuk van! Een luizenknuffel, pfff…
Maar, ik moet zeggen, dezelfde winkel heeft wel bijvoorbeeld een ge-wel-di-ge hyenaknuffel. En een struisvogelknuffel. En ik heb nooit geweten dat ik een Afrikaanse hondknuffel nodig had, maar nu dus wel. Maar die luizen mogen ze in hun haar smeren
E-biketerreur
Als babyboomer ben ik wel gewend om voor van alles en nog wat de schuld te krijgen – global warming, jeugdwerkeloosheid, woningnood, om maar wat te noemen – en ook voor gevaarlijke situaties op het fietspad. Want e-bike, want roekeloos, want half-seniel en niet in staat om aan het verkeer deel te nemen. Ik zeg: donder even lekker op!
Op alle e-bikes zit een begrenzer en harder dan dertig kun je er niet mee. Dus het begrip ‘hard rijden’ valt wel mee. En roekeloos? Ik heb nog nooit een grijs duifje op een elektrisch rijwiel zien WhatsAppen, in tegenstelling tot vrijwel álle pubers. Die geloven collectief dat ze onkwetsbaar zijn.
En nu mopperen ze nog als je als oud wijf met een prei in je fietstas op het gemakje trappend langs zo’n slingerende kudde fietst, maar meer en meer gaat ook de jeugd aan de trapondersteuning. En dan is die gevaarlijke snelheid opeens veel te langzaam en gaan ze die fietsen opvoeren.
E-bike-tuning, noemen ze dat. Voor honderdvijftig piek heb je zelfs een dongel die de snelheidsbegrenzing opheft, zodat je met vijftig kilometer per uur over het fietspad kan rossen. Al WhatsAppend.
E-bikes gevaarlijk? You ain’t seen nothing yet.
