We spreken Gijs van Dam in het kantoor van zijn bedrijf, dat leeg en verlaten is. In oktober vorig jaar werd de media-ondernemer door Jelle Brandt Corstius in het kader van #MeToo beschuldigd van drogering en verkrachting. Wat er daarna gebeurde in Van Dams leven tart iedere beschrijving. Hij zat ondergedoken, kreeg paniekaanvallen en zag nog maar één oplossing: de dood. Een openhartig gesprek over de gevolgen van een beschuldiging waarvoor geen enkel bewijs is geleverd. Waarom heb je besloten om nu je verhaal te vertellen? “Allereerst wil ik graag zeggen: het was én is geen #MeToo. En dat zal het ook nooit worden. Daarnaast, omdat nu heel duidelijk is dat ik onschuldig ben: dit is een heel belangrijk moment. De journalisten die mij de afgelopen elf maanden gebeld hebben, zeggen allemaal: ‘Ik wil het met jou niet hebben over wat er gebeurd is.’ Maar daar gaat het voor mij natuurlijk wel over. Ik heb het namelijk niet gedaan. En dan wil je dat je onschuld bewezen wordt en dat is nu gebeurd.” Wie heeft er gezegd dat jij onschuldig bent? “Het Openbaar Ministerie. De zaak is geseponeerd. En dan ben je in Nederland onschuldig.” Juridisch bedoel je? “Ja. Dat is natuurlijk heel belangrijk.” We zitten gelijk al midden in het dilemma van de hele zaak. Er zijn maar twee mensen die weten wat er gebeurd is... “Het is niet moeilijk. Het gaat om een jongen van 24 en een van 25, die na dronken worden aan de bar, in bed belanden. Zoals dat iedere dag overal ter wereld gebeurt. En waarover Brandt Corstius bij de politie nota bene zelf heeft gezegd dat hij zich daarbij comfortabel voelde.” (Volgens advocaat Plasman verklaarde Brandt Corstius tegenover de politie dat hij gedrogeerd moet zijn geweest omdat hij zich anders nooit zo comfortabel had gevoeld bij de situatie – red.) Ik wil vooral weten wat er met jou gebeurd is na de publiekelijke beschuldiging dat je een verkrachter bent. We zitten hier in een leeg kantoor... “Ja, ik moet helemaal opnieuw beginnen.” Hoe anders was dat vorig jaar om deze tijd? “Als ik een mooi, groot, project had, dan zat het hier op kantoor helemaal vol. Dan lunchten we gezellig met z’n allen. Ik was gewoon een zelfstandige televisie- en evenementenproducent. Ik organiseerde het Boekenbal, de uitreiking van ‘de tv-beelden’, een televisieprijs. Je zag hier mensen aan het werk, die telefoneerden, met elkaar overlegden en mooie, creatieve dingen aan het maken waren.”

En jij was de inspirerende leider?

“Ja. Ik vind ook dat ik dat best goed kan. Dat is wel mijn kracht. Er zijn heus wel een paar mensen die me haten omdat ik ze ontslagen heb, maar verder loopt iedereen die voor mij gewerkt heeft met me weg. Dat durf ik wel te stellen. Ik heb aan alle fases van mijn televisiecarrière goede vrienden overgehouden. Heel dierbare vrienden ook. Ik stond vorig jaar op het punt weer mooie nieuwe projecten te starten.”