Een betere NPO voor minder geld
Op het Mediapark houdt men de adem in. De aankomende regering wil 100 miljoen euro bezuinigen op de publieke omroep. Maar moet de NPO wel zo bang zijn voor bezuinigingen? Of biedt minder geld juist een kans om de publieke omroep te versterken?
Voor de NPO dreigen er de komende kabinetsperiode forse bezuinigingen – volgens het hoofdlijnenakkoord zo’n 100 miljoen euro. Dit wordt steeds als groot nieuws gebracht, niet in de laatste plaats door de NPO zelf. In talkshows, actualiteitenrubrieken en column-bijdragen mogen allerlei NPO-coryfeeën, waaronder Max-oprichter Jan Slagter, weer eens uitleggen hoe zorgelijk het is dat de Haagse politiek de pijlen richt op het Mediapark. De vraag is alleen: hoe terecht is die verontwaardiging? Wanneer je een beetje uitzoomt, is het misschien veel nieuwswaardiger dat de NPO in zijn huidige vorm nog altijd bestaat. En dat het woud van omroepen en omroepdirecteuren, de constante stroom ledenwerfacties en de bijna ondoorgrondelijke verdeelsleutel bij het vullen van drie publieke netten tot aan 2024 min of meer ongeschonden uit de strijd zijn gekomen.
In een van zijn beroemde beeld-essays ontrafelt VPRO-ster Arjen Lubach het systeem dat we in Nederland publieke omroep noemen. De hoofdconclusie is dat een absurde kerstboom van NPO-merken, omroepverenigingen en bureaucratische lagen gezamenlijk onze publieke omroep vormen. Lubach zet vooral de ‘geprofileerde omroepen’ in hun hemd, die het grootste deel van hun succesnummers immers inkopen bij commerciële televisieproducenten en zelf, aldus Arjen, als voornaamste taak hebben ‘een logootje in beeld’ te laten verschijnen. Deze taak lijkt het bestaan van kekke kantoorgebouwen, HR-afdelingen, ondernemingsraden, bedrijfskantines, raden van toezicht en vorstelijk gesalarieerde omroepbesturen niet te rechtvaardigen.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
