Sven Kockelmann heeft een héél groot probleem
Sven Kockelmann ondervraagt dagelijks op NPO Radio 1 hoofdrolspelers uit het nieuws. Hij doet dat in het goed beluisterde programma 1 op 1 met opvallende journalistieke behendigheid. Maar waarom brak de getalenteerde interviewer nooit door op televisie? Ton F. van Dijk, oud-collega van Kockelmann, doet een poging het raadsel te verklaren. Heeft Sven echt zo’n groot probleem als sommigen vermoeden?
Ik herinner me mijn eerste ontmoeting met Sven Kockelmann. Een jongeman van begin 20. In een opvallend rood colbertjasje betrad hij begin jaren 90 de burelen van het televisieprogramma Reporter van de KRO. Zijn haar donker en niet belast met welke grijstint dan ook. Strak achterovergekamd als altijd. Zijn blik vorsend en nieuwsgierig.
Sven had – ook toen al – de uitstraling en het postuur van een beginnende vijftiger. En dat bedoel ik minder kritisch dan het klinkt. Kockelmann wist wat hij wilde en dat was een eigen talkshow op televisie. Iedere beweging van zijn brein stond in het teken van die ambitie.
Toen ik een keer bij hem thuiskwam en kennis maakte met zijn moeder vroeg ik haar waar die grote spiegel op Svens zolderkamer voor diende. “Die gebruikt Sven om te oefenen,” onthulde mevrouw Kockelmann. Wat bleek? In het rode colbertjasje zat Sven als jonge twintiger tot diep in de nacht zijn presentatiekwaliteiten bij te schaven.
Sven liet zich daarbij inspireren door de Angelsaksische televisiejournalistiek. Meer in het bijzonder door zijn held: de legendarische BBC-anchor Jeremy Dickson Paxman.
Zo ‘speelde’ Sven volgens de overleveringen hele avonden Paxmannetje voor de spiegel op de zolder van zijn ouderlijk huis. Gehuld in het rode jasje oogde de jonge Kockelmann bij weinig licht als een ervaren televisie-interviewer van begin 50, zo zeggen de mensen die het tafereel hebben aanschouwd.
Gehuld in het rode jasje oogde de jonge Kockelmann bij weinig licht als een ervaren televisie-interviewer van begin 50, zo zeggen de mensen die het tafereel hebben aanschouwd.
Overdag scheurde Sven in een veel te grote Citroen CX door Hilversum en diende hij als relatief onervaren bureauredacteur de meer gelouterde journalisten van Reporter met research en ideeën. Maar ‘s avonds wás hij Jeremy Paxman.
In de jaren daarna bleek Sven inderdaad een groot interviewtalent. Hij kreeg zelfs een eigen televisieprogramma waar hij zich ontwikkelde tot de groot-inquisiteur van de Nederlandse beeldbuis. Het programma Oog in oog zorgde voor vele historische confrontaties van Sven met evenzo vele bekende Nederlanders. Het twistgesprek tussen Kockelmann en Peter R. De Vries was legendarisch.
En toch bleef het daarbij. De getalenteerde Kockelmann kreeg nooit de erkenning als televisie-interviewer waar hij zo naar snakte en die hem tot de Nederlandse Paxman zou maken.
Zo werd Sven niet weggekocht door bijvoorbeeld Nieuwsuur of Buitenhof. In het vak werd Sven nog altijd gezien als een jongeman met een te oude ziel. Ongeschikt als lieveling van het grote publiek, dat zijn felle en ongepaste interventies niet zou kunnen waarderen.
Zo werd Sven niet weggekocht door Nieuwsuur of Buitenhof bijvoorbeeld. In het vak werd Sven nog altijd gezien als een jongeman met een te oude ziel.
En dat klopte wel een beetje. Lange tijd was Sven Kockelmann een man met een lichaam van 20, 30 en later 40 maar altijd met een geest van begin 50. Zijn ziel matchte niet met zijn echte leeftijd. En dat voelde ongemakkelijk. In die zin is televisie meedogenloos. En dus brak Sven dáár nooit door. Een droom in duigen. Of in gewoon Nederlands: Sven Kockelmann heeft al langere tijd een héél groot probleem.
Als aanstormend televisietalent werd hij in strijd met zijn ambities ‘geparkeerd’ op Radio 1. Daar heeft hij inmiddels al geruime tijd een dagelijks interviewprogramma onder de titel 1 op 1. Onlangs hoorde ik hoe Sven Tjibbe Joustra ondervroeg over het onderzoek naar Michael P. En alles wat er fout was gegaan.
Vlijmscherp, beleefd, trefzeker, doorvragend, kritisch, nieuwsgierig, vakbekwaam, met kennis van zaken, zich niet met een kluitje in het riet sturend, gelijkwaardig, dapper en zéér journalistiek trok Kockelmann de relevante informatie uit Joustra. Dit alles op een wijze die deed denken aan de beste dagen van zijn vermaarde voorbeeld Jeremy Paxman.
Vlijmscherp, beleefd, trefzeker, doorvragend, kritisch, nieuwsgierig, vakbekwaam, met kennis van zaken, zich niet met een kluitje in het riet sturend, gelijkwaardig, dapper en zéér journalistiek trok Kockelmann de relevante informatie uit Joustra.
Een korte blik op de kalender leerde dat Sven Kockelmann, geboren op 26 december 1969 dit jaar 50 jaar wordt. Zijn lichaam en ziel zijn samen gekomen met als resultaat dat hij zich eindelijk met recht de beste interviewer van het land mag noemen. Sven is daadwerkelijk de Nederlandse Jeremy Paxman geworden. Nu nog dagelijks op de radio te bewonderen. Maar binnenkort onvermijdelijk weer op televisie. Omroepbazen, let u even op?
