Maar hoe heet hij nou precies? Sybrand luistert namelijk naar beide versies van zijn achternaam: ‘Van Haersma Buma’ en ‘Buma’. Zijn familie en hij gebruiken al generaties alleen ‘Buma’, omdat het gewoonweg praktischer en simpeler is. Politieke tegenstanders gebruikten de dubbele achternaam weleens, om zo een afstand tussen Buma en het ‘gewone volk’ te creëren. Tijdens zijn studententijd in Engeland – waar hij een postdoctoraal internationaal recht deed – kon men zijn hele naam niet uitspraken en noemde men hem voor het gemak ‘seatbelt’. Zo liet hij weten in een interview van RTL-programma 5 UUr Live.

Na zijn studie recht kwam Buma in 1990 terecht bij de Raad van State waar hij vier jaar lang werkte als stafjurist, voordat hij beleidsmedewerker werd bij het CDA. Buma kwam in 2002, tijdens het eerste kabinet Balkenende, in de Kamer. Het waren de hoogtijdagen van het de partij. Acht jaar later viel het CDA uiteen bij de Tweede Kamerverkiezingen van 2010.

Het CDA ging van 41 naar 21 zetels. Het verloor er twintig, daarmee evenaarde de partij het verlies van ’94.

In juni 2010 werd Buma verkozen tot fractievoorzitter en mocht hij de gehalveerde fractie gaan leiden in de Tweede Kamer, tijdens kabinet Rutte-I. Zijn eerste jaar als voorzitter verliep echter niet soepel. Twee Kamerleden rebelleerden in de fractie omdat zij het niet eens waren met de samenwerking tussen het CDA en de PVV, die kabinet Rutte-I gedoogde. Ook kreeg Buma het persoonlijk zwaar voor de kiezen. In december 2010 werd bij hem de vleesetende streptokokken-bacterie geconstateerd, die binnen enkele dagen fataal kan zijn. Hij er kwam er weer bovenop en ging onvermoeid door.

De verkiezingen van 2012 waren ook geen succes voor het CDA van Buma – die inmiddels partijleider en lijsttrekker was. Er werden slechts 13 zetels behaald. Een absoluut dieptepunt voor het ooit zo machtige CDA, dat voor de derde keer sinds het ontstaan geen rol speelde bij de formatie.

Als partijleider leek Buma af en toe de vreemde eend in de bijt. Als een zeer terughoudend persoon, speelde hij zelden haantje-de-voorste. Dat liet hij graag over aan Wilders en consorten. In Den Haag leek het dan ook alsof hij een grijze muis was die gevangen zat tussen een groep roofvogels. Sommigen zouden hem kunnen omschrijven als ‘saai’, maar de kiezer zag een degelijkheid in die terughoudend, die niet meer vaak te vinden was op het Binnenhof.

Van die saaiheid leek uiteindelijk niks te kloppen en Buma ontwikkelde zich als een van de weinige politici, die nog kon spelen met humor. De grappen van Buma of ‘Bumor’, zoals de Volkskrant dat in 2017 noemde, waren zeer droog en erg onderkoeld, waardoor het niet altijd aansloeg bij het publiek. Maar Buma kon ook goed overweg met enige zelfspot. Waar andere partijleiders graag grapten over collega’s, was Buma niet bang om te lachen over zijn eigen fouten.

Als er later wordt teruggekeken op de Haagse loopbaan van Sybrand Buma zal het Wilhelmus eruit springen. Buma is stellig in het feit dat de Nederlandse jeugd hun volkslied moet kennen. Bijvoorbeeld door het verplicht te zingen voordat de schooldag begint. Ook de #EenHeleGoedeMorgen-campagne die het CDA begon dit jaar, zal de Nederlander lang bijblijven.