Een monumentale roman van ongemeen scherpe De Jong
In Zwarte schuur geeft Oek de Jong mogelijke antwoorden op de vraag wat familie precies is, en wat het met je doet. Een incident uit de jeugd van de hoofdpersoon blijft hem de rest van zijn leven achtervolgen.
Oek de Jong heeft altijd veel en graag over schilders geschreven. In zijn essaybundel De man die in de toekomst springt geeft hij zijn persoonlijke kijk op uiteenlopende beeldend kunstenaars als Vermeer, Caspar David Friedrich, Francis Bacon en Caravaggio. Ook zijn eigen schrijfstijl zou je beeldend kunnen noemen. Niet zozeer door de bloemrijkheid ervan, De Jong is eerder spaarzaam met metaforiek en andere krullendraaierij. Maar hij is een romancier die uitblinkt in minutieuze beschrijvingen met veel kleurrijke details. Hij is een schrijver met een ongemeen scherpe blik.
Geen wonder dus dat hij in zijn nieuwe, vuistdikke roman Zwarte schuur een schilder als protagonist kiest. Van meet af aan weet De Jong dit perspectief geloofwaardig neer te zetten. Schilder Maris Coppoolse kijkt in kleuren en vormen, ziet het verval in een gezicht of de jeugd in een glanzende bos haar. Een zwemmer in een kanaal, niet meer dan een badmuts in het water, groeit in zijn kunstenaarsoog uit tot iets groots en belangrijks: een kolking, een opengetrokken mond, een waaier van druppels te midden van een duizendvoudige glinstering.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
