Rob & Arthur geven een feestje
De Foute Jongens raken in gesprek over Japan: de hiërarchische cultuur, het veelvoorkomende alcoholmisbruik en de fraaie kunst van fotograaf Nobuyoshi Arākī. Het tweede deel van hun Foute Jongens Boek kreeg helaas een slechte recensie in Propria Cures.
Rob: Ooit, mijnheer Van Amerongen, tijdens een van mijn talloze wereldreizen, verbleef ik als eregast in de Singita Game Reserve in Zuid-Afrika. Ik zal ervan afzien u deelgenoot te maken van een van mijn favoriete anekdotes aangaande dit bezoek, zoals regelmatig door mij onder het genot van een single malt verteld bij de open haard van Ex Nihilo Nihil Fit, de herensociëteit waarvan ik sinds jaar en dag lid van verdienste ben. Hoe die giraffe daar in het Paul Krugerpark verwonderd over de muur van mijn buitendouche toekeek terwijl ik mezelf, onderwijl Kleine jongen van André Hazes galmend, uitbundig stond in te zepen: onvergetelijk. Daar laat ik het bij; u legt toch alleen maar vunzige verbanden en daarom wil ik het liever over iets anders hebben.
In de lodge was tevens een groep van zo’n 25 Japanners neergestreken, onderknuppels van het management van een grote multinational onder leiding van hun CEO. Ik beperk mij tot hun gedrag tijdens het diner, waaraan zij in gezamenlijkheid aan een lange tafel deelnamen. Zij slijmden er beschamend op los bij de baas. Dat Japan een hiërarchisch ingerichte maatschappij is, wist ik al, maar dat het zo erg was? Op een gegeven moment bestelde de CEO een fles Ballantine’s voor zichzelf. En wat deden vervolgens zijn ondergeschikten? Bang om de sympathie van hun chef te verliezen bestelden ze allemáál een fles Ballantine’s voor zichzelf, met als resultaat dat het complete gezelschap binnen een uur laveloos boven op en onder de tafel lag.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
