Ooit was autojournalistiek een vak met echte autojournalisten. Heren waren het die zich businessclass naar de mooiste oorden op aarde lieten vliegen en in vijfsterren-hotels verbleven, waar de nieuwste bolides glanzend gepoetst voor hen klaarstonden. Daar bliezen ze dan een dagje in rond over de mooiste en spannendste stukjes asfalt, waarbij de plaatselijke koddebeiers een oogje dichtknepen, want ach, je wilt geen slechte pers en het sponsort per slot de plaatselijke economie. 

Het was meestal een beetje zoeken in de grote lusttuinen van al die resorts, maar in de zwoele avonden vond men elkaar dan toch voor een aperitief in de buitenbar – met aansluitend een sterrendiner, gevolgd door nóg een afsluiting aan een andere bar tot diep in de nacht. Volgepakt met cadeautjes ging de businessclassvlucht dan weer naar moeder de vrouw. Echt kritische stukken leverde dat natuurlijk niet op, maar ach, wie zat daarop te wachten? Lekker smullen van sappige verhalen over motorvermogen, boring, slag, onderstellen, stroomlijnen, comfort, versnellingen en topsnelheid. Er bestond een heel circus aan auto- en motorbladen met hetzelfde ronkende woordgebruik in alle talen van de wereld. 

Nu er aan het autofront niet veel meer gebeurt dan dat zo’n beetje alle merken en modellen de ouderwetse verbrandingsmotor vervangen door een sterke wasmachinemotor, in een overigens nauwelijks veranderde vormgeving, is er ook een einde gekomen aan deze geprivilegieerde tak van de journalistiek.

Ze mogen nu vooral thuis koffiedik kijken naar wat de toekomst zal brengen, die zich voor een enkele fabrikant met een fijne neus gisteren al had aangediend. Zoals BMW, dat een kleine tien jaar geleden al een futuristische energieneutrale fabriek bouwde in de voormalige DDR en dat nu garen spint bij de fantastische, ietwat prijzige i3x; Toyota, dat met voorsprong de markt van de hybrides domineert; Tesla, dat zich gewaagd heeft aan zware elektrische, nog altijd niet zelfrijdende en door de fiscus gesteunde bolides.

In Zuid-Korea wordt in drie steden tien vierkante kilometer volledig omgetoverd tot waterstofeconomie.

Maar de echt fijne neuzen voor de toekomst hebben ze in Azië, waar vol wordt ingezet op waterstof – in Japan en Korea, bij Toyota en Hyundai.

In Zuid-Korea wordt waterstof een van de belangrijkste energiedragers van het land. In 2030 wordt tien procent van alle steden in het land aangedreven door H2. In 2040 moeten ten minste 940.000 huishoudens op waterstof draaien. Het land wil daarnaast de productie en verkoop van waterstofauto’s fors stimuleren en de bijbehorende infrastructuur van waterstoftankstations optuigen. In 2018 reden er nog zo’n 2000 waterstofauto’s (in Nederland zo’n 70), maar in 2040 moeten dat er 6,2 miljoen zijn. Tot en met 2022 wordt hier omgerekend zo’n 17 miljard euro voor uitgetrokken. Als proeftuin zijn drie grote steden aangewezen waarin tien vierkante kilometer volledig wordt omgetoverd tot waterstofeconomie. Inclusief personenauto’s, bussen, waterstofstations, elektrolysers en pijpleidingen – zoals we die in Nederland al een eeuwigheid hebben liggen voor het aardgas en die onze energie transitiegoeroe Wiebes dicht wil draaien.

Voor wijsheid moet je niet zijn bij alle commissies, stuurgroepen, goedbetaalde beleidsmedewerkers, belangengroepen en adviesbureaus die ons de energietransitie door de strot duwen. In Nederland is de wijsheid voorbehouden aan het bedrijfsleven, dat de burger laat kissebissen over negenhonderd zwaar vervuilende biomassacentrales, die de door onze ouders en voorouders beschermde bossen en duinen door de schoorsteen gaan jagen en die er uiteindelijk toch zullen komen. Wijs zijn niet onze bestuurders, maar de behartigers van de aandelen van ons Koninklijk Huis. Shell gaat het grootste groene waterstofproject van Europa realiseren, aan de Eemshaven bij Delfzijl. 

Shell wast zijn handen nu al in groene ecozeep

Het project, NortH2, zal in 2030 al 4 gigawatt aan elektrisch vermogen gaan leveren, evenveel als alle Nederlandse windmolens bij elkaar nu leveren, en in 2040 10 gigawatt. Alleen jammer dat dit niet bedoeld is voor Nederlandse huishoudens en automobielen – de leidingen liggen er! – maar voor de Nederlandse en Duitse industrie, onder meer voor Shell zelf, een grootverbruiker van waterstof. De elektriciteit om al die waterstof te maken zal komen van windmolens, waar u en ik tot in lengte van dagen tegenaan mogen kijken, in het beste geval op de Noordzee en de Wadden. Shell wast zijn handen nu al in de groene ecozeep, en weer mogen u en ik straks betalen voor de vervuilende biomassacentrales en de ombouw van de eigen woning. Zelfs mijn hond ziet een vrachtwagen aankomen.

Aan Toyota zal het niet liggen: volgend voorjaar is de nieuwe volledig door waterstof aangedreven Mirai in ons land te koop. Actieradius met een (in drie minuten) gevulde tank: 650 kilometer. Prijzen vanaf €80.160. De Hyundai Nexo, die nu in de showroom staat, is niet aan te slepen. Om de vraag wat te temperen is de prijs onlangs met twaalf procent verhoogd tot €83.000. Effe wachten tot er wat kleinere karretjes op de markt komen die wat betaalbaarder zijn, misschien. 

Word lid van HP/De Tijd