Twee politieke dieren
De politieke biografie als genre mag zich verheugen in een zekere populariteit. In nog geen halfjaar verscheen eerst een boek over Hans Wiegel, gevolgd door herinneringen van Ruud Lubbers. Nu liggen er boeken over D66-icoon Hans van Mierlo en over de gevallen PvdA-leider Lodewijk Asscher – elk op zijn eigen manier getalenteerd én gemankeerd.
Paradoxen
Een wonderbaarlijke politicus is de titel van Hubert Smeets’ boek over D66-voorman Hans van Mierlo. Een andere titel had evenmin misstaan: ‘De vleesgeworden paradox’, zoals een oud-collega hem steevast noemde. Ooit interviewde ik Van Mierlo. Na afloop stuurde ik hem de weergave ter accordering. Hafmo, zoals de initialen luidden van zijn doopnamen, had werkelijk elke zin, alle interpunctie en zelfs mijn vragen met rode pen veranderd. Niets van aantrekken, suggereerde voornoemde collega, hij controleert het toch nooit meer. Pas nu, door het boek van Smeets, begrijp ik iets meer van de man in wie ik lange tijd niet meer dan een overigens sympathiek warhoofd meende te zien. Van Mierlo sprak in paradoxen, formuleerde al zoekend, omdat voor hem heel veel zaken nu eenmaal ingewikkeld lagen. “Vaak wordt pas aan het einde van een lange weg het verkeerde uitgangspunt zichtbaar,” zei hij dan.
Smeets’ biografie is haast een schoolvoorbeeld van hoe dit genre voor een breed publiek geschikt gemaakt kan worden. Hij heeft prachtig en onbekend materiaal weten te bemachtigen over deze toch complexe figuur. Heeft een zwierige pen. En Smeets is (mild) kritisch, vooral als het gaat om de opkomst van Fortuyn, die Van Mierlo – een van de architecten van de paarse kabinetten – nooit heeft kunnen begrijpen.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
