Jean Pierre Rawie: ‘De enige poëzie die ik niet begrijp is die van eigentijdse Nederlanders’
Jean Pierre Rawie viert zijn zeventigste verjaardag met een nieuwe bundel (Een luchtbel in een vluchtige rivier) en de tentoonstelling Rawie en Pesapane – Poëzie in tekeningen in museum Huis van het boek in Den Haag. Wat leest, luistert en ziet deze flamboyante dichter in zijn vrije tijd?
Boeken
“Ik heb een beetje een hekel aan het woord ‘herlezen’, want dat zeggen intellectuelen altijd: ‘Ik herlees nu À la recherche du temps perdu van Marcel Proust.’ Ik vertrouw dat nooit. In mijn geval herlees ik daadwerkelijk Don Juan van Lord Byron. Ik heb het boek vijftig jaar geleden ook getracht te lezen, maar toen was het te hoog voor me gegrepen – veel van de verwijzingen begreep ik toen nog niet. Don Juan is een lang gedicht, een avonturenroman in verzen, maar met allemaal uitstapjes naar bijvoorbeeld zijn politieke meningen en man-vrouwverhoudingen. Hij schrijft bijvoorbeeld over Petrarca en zijn onbereikbare liefde Laura: ‘Think you, if Laura had been Petrarch’s wife/ He would have written sonnets all his life?’ Alleraardigst. Ik lees ook de nieuwe uitgave van de sonnetten van Luis de Góngora. Het is een vuistdik boek waarin tweehonderd sonnetten zijn gebundeld, allemaal voorzien van uitgebreid commentaar. Zo heb ik La Divina Commedia van Dante ook gelezen in het Italiaans. Drie delen dundruk; dat lees je niet in een week uit, als je begrijpt wat ik bedoel. Na elke twee, drie regels volgt er een uitgebreid commentaar dat alle vragen beantwoordt die je hebt. Dat vind ik machtig interessant om te lezen.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
