Spring naar de content
bron: anp

Eddy Zoëy: ‘Mijn leven draait om kunst’

Eddy Zoëy (54) is presentator, kunstenaar en muzikant. Onlangs verscheen zijn nieuwe single Come On and Play. Wat leest, luistert en ziet deze culturele veelvraat in zijn vrije tijd?

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën: door Nick Muller

Boeken

“Deze groene stoel is mijn leesstoel. Op rustige dagen kan ik hier zo een paar uur zitten om wat te lezen. Je ziet aan het stapeltje naast de stoel waar ik op dit moment in bezig ben: Het verborgen leven van bomen van Peter Wohlleben, De tirannie van verdienste – Over de toekomst van de democratie van Michael Sandel en Ik ben niet bang van Niccolò Ammaniti. Het eerste boek is geschreven door een boswachter. Ik ben een groot natuurliefhebber, en dit boek liet mij steil achteroverslaan. Wohlleben vertelt hoe de bomen in een bos met elkaar verbonden zijn. Zoals wij met elkaar zijn verbonden door het internet, zo zijn de bomen met elkaar verbonden door wortels en schimmels: het wood wide web. Ze leveren daarmee niet alleen voedingsstoffen aan elkaar uit, maar kunnen ook met elkaar communiceren. Sommige bomen kunnen elkaar via dat netwerk waarschuwen voor aanvallen van insecten, om maar iets te noemen. De tirannie van verdienste is taaie kost. Sandel legt daarin onder meer de zelfmaakbaarheid ter discussie. Tegenwoordig gaat men ervan uit dat iedereen iets kan worden als hij of zij maar zijn best doet, maar dat is natuurlijk niet zo. Een hele grote groep mensen doe je daarmee tekort. Het is nog steeds wel degelijk van belang in welk milieu je bent opgegroeid. Als je in een welgesteld gezin geboren bent, is het heel makkelijk om te roepen: ‘Ik heb dit allemaal op eigen kracht bereikt.’ Je vergeet dan alleen dat je wel een vangnet hebt van hier tot ginder. Heel veel mensen hebben die luxe gewoon niet. Ammaniti is een van mijn favoriete schrijvers. Ik haal je op, ik neem je mee en Anna zijn weergaloos, maar ik verlies mezelf ook weer in Ik ben niet bang. Wat ik zo goed aan hem vind: hij brengt je terug naar je jeugdjaren. Vaak zijn de hoofdpersonen niet ouder dan twaalf jaar. Ammaniti roept beelden op die je zelf herkent uit je jeugd: op je fietsje over een grasveld, je sandaaltjes die kapotgaan, de avonturen waar je over droomt... Als kind heb je natuurlijk veel dagdromen, maar bij hem worden die dagdromen ook werkelijkheid. Er gebeurt altijd wel iets onverwachts waardoor je mee het avontuur in wordt getrokken.

Paywall

Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.

Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.

Kies een lidmaatschap