Spring naar de content
bron: anp

Het Nederlands Film Festival verkeert in een stevige identiteitscrisis

Steeds minder filmmakers willen hun film op het Nederlands Film Festival in première laten gaan. Wat overblijft is een allegaartje aan overwegend matige nieuwe films, aangevuld met televisieseries en vooral heel veel films die het afgelopen jaar al in de bioscoop hebben gedraaid, schrijft Nico van den Berg.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Nico van den Berg

Het Nederlands Film Festival (NFF), dat woensdagavond in Utrecht de 42ste editie aftrapt, heeft wel eens in rustiger vaarwater gezeten. De afgelopen paar jaar waren al moeizaam vanwege de coronabeperkingen, waardoor het festival noodgedwongen online of in hybride vorm moest plaatsvinden. Vorig jaar brak een storm van kritiek los op de beslissing van het NFF om de Gouden Kalveren voor acteren genderneutraal te maken. En het maar de vraag of dit jaar de openingsfilm Zee van tijd, gemaakt vanuit een traditioneel wit perspectief, het festival op een zo vurig nagestreefde diversere koers kan krijgen.

Cultuur lijkt, sinds de pandemie op zijn einde is gekomen, in Nederland meer dan ooit in de verdrukking te zijn geraakt. Vooral als je kijkt naar de bezoekcijfers van bioscoopfilms is dat pijnlijk duidelijk. Grote blockbusters als Top Gun: Maverick, Jurassic World: Dominion en Minions: The Rise of Gru trekken dit jaar volle zalen, maar kleinere films blijven in de verdrukking. En ook de Nederlandse film gaat mee in deze trend. Kijk alleen al naar de lijst met Gouden Films van 2022 - Nederlandse films die meer dan 100.000 bezoekers weten te trekken - en je beeld van de vaderlandse cinema komt niet verder dan plat publieksvermaak als Costa!!, Marokkaanse bruiloft of Zwanger & Co. Het Jandino Asporaat vehikel Bon Bini Holland 3 is in alle opzichten de overtreffende trap hiervan; meer dan 400.000 bezoekers zagen deze film die met zijn extreem grove humor en beledigende stereotyperingen tegen elke vorm van woke-denken ingaat. En dat terwijl minder commerciële parels als het gevoelige speelfilmdebuut van Floor van der Meulen Pink Moon, of de indrukwekkende documentaire Turn Your Body the the Sun van Aliona van der Horst maar een handvol mensen naar de filmzaal trekken. Dit in groot contrast met een paar jaar geleden toen uitstekende films als Mi Vida met Loes Luca en De Beentjes van Sint-Hildegard met Herman Finkers honderdduizenden bezoekers wisten te vermaken.

Paywall

Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.

Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.

Kies een lidmaatschap