Hoe stemmen versmelten
In Klokgelui beschrijft Leo Pleysier de samenkomst van de leden van een wandelvereniging in een tuin, onderbroken door een relaas over een oud echtpaar. Een lappendeken van uitspraken en anekdotes vormen een fonkelend geheel.
Bij literatuurliefhebbers zal Leo Pleysier wel altijd in de eerste plaats geassocieerd worden met Wit is altijd schoon, de roman waarmee hij in 1989 doorbrak naar een groter publiek. Het boek is intussen toe aan de vijftiende druk, won prijzen en werd verschillende malen op het toneel gebracht. Dat laatste verbaast niet, want Pleysier is een meester in het vertolken van de menselijke stem. In Wit is altijd schoon is het de stem van de reeds gestorven moeder, die in Kempens dialect een lange monoloog afsteekt. Ook in zijn daaropvolgende romans excelleerde Pleysier juist in de directe rede. De kast (1991) was één lange telefonade van Greet met haar broer over hun gemeenschappelijk verleden en in De Gele Rivier is bevrozen (1993) weerklinkt de stem van tante Roza in brieven die zij vanuit China, waarheen zij als non is uitgezonden, naar de familie in Vlaanderen stuurt.
Ook met later werk plaatst Pleysier zich nadrukkelijk in een orale traditie. Met een groot gevoel voor muzikaliteit voert hij zijn personages voornamelijk sprekend ten tonele. Hij heeft een scherp oor voor het gesproken woord, zoals dat tot uitdrukking komt in familie- en streektalen. Daarmee gaan zijn boeken ook altijd over het verglijden van de tijd, en het verdwijnen van typische plaats- en streekgebonden tradities en idioom.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
