A.F.Th. van der Heijden: ‘Ik ben van het megalomane type’
Veertig jaar geleden verscheen het eerste deel van de legendarische romancyclus De tandeloze tijd. Een gesprek met schrijver A.F.Th. van der Heijden over de reeks die maar blijft aangroeien, woke, Hitler, Sabberita, Claudia de Breij, nog onvoltooide kinderboeken, en het geheim van zijn productiviteit die bewondering en scheve ogen oogst.
Op 72-jarige leeftijd moet A.F.Th. van der Heijden er niet aan denken om op zijn lauweren te gaan rusten, de Huygens-, Hooft-, Ako-, Libris- en NS Publieksprijs ten spijt, alsmede twee grote romancycli (De tandeloze tijd en Homo duplex) en tientallen andere boeken. Thuis in Amsterdam werkt hij dit voorjaar zeven dagen per week tot een uur of vijf in de middag aan de voltooiing van een omvangrijk deel van De tandeloze tijd, dat De IJzeren Man heet en de lezer voert van het Geldrop van 1942, via het New York van de jaren zeventig, naar het Berlijn van 2012.
De schrijver is bereid zijn ijzeren discipline eenmalig te onderbreken voor een gesprek naar aanleiding van het jubileum van de weergaloze cyclus die hem beroemd maakte, en die in december 1983 aanving met twee boeken tegelijk: De slag om de Blauwbrug en Vallende ouders, de proloog en deel 1 van wat een trilogie beloofde te worden. Nadat hij zich in de vijf jaar tevoren onder het zwierige pseudoniem Patrizio Canaponi had warmgedraaid, veroorzaakte hij onder eigen naam een literaire sensatie, en niet alleen door zijn ongeëvenaarde stijl die alles – de schoonheid én de smerigheid – placht te verhevigen.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
