Eclectische megalomanie
Menen ze dit heus? Of worden we op een verschrikkelijke manier in de maling genomen? The Resistance, het nieuwe album van Muse, is zo’n schaamteloze Queen- rip-off dat je eigenlijk niet meer weet hoe je naar deze explosie van eclectische megalomanie behoort te luisteren, laat staan hoe je het moet beoordelen. Werd de muziek van de band van componist/pianist/gitarist Matt Bellamy in eerste instantie nog getypeerd als een poppy kruising tussen Radiohead en Queen, nu slaat de schaal helemaal door naar de laatst genoemde band. Muse deinst er zelfs niet voor terug om het gedachtegoed van Rufus Wainwright, ook niet vies van wat melodrama, te omarmen. In I Belong to You (+ Mon coeur s’ouvre à toi) horen we hoe dat klinkt.
Het schijnt dat de drie mannen van Muse tijdens het opnemen van het stuk The United States of Eurasia over de grond hebben liggen rollen van het lachen. Die compositie is namelijk zó hilarisch ‘Queenesque’ dat een zichzelf serieus nemende band die track zou hebben geschrapt. Muse deed dat, omdat er anders niets meer te lachen over zou blijven, dus niet.
Er zit niets anders op dan op die manier naar Muse luisteren. Als ware het een geniale, briljant gespeelde en gecomponeerde grap. Maar een grap blijft een grap. En ten koste van wie, dáár kom je bij het luisteren naar The Resistance niet achter.
