Ik betaal die btw-verhoging met liefde, u toch ook?
Maandagochtend aan de benzinepomp: nog enigszins verdoofd van het weekend tankte ik, toen ik de literprijs zag: 1,91 euro. Nondeju, zei ik zacht voor mezelf en van schrik schoot de slang bijna uit m’n tank.
Toen daagde het dat vandaag de btw-verhoging was ingegaan. Bij het afrekenen leek het meisje achter de kassa zich haast te generen voor die bijna 140 euro die ik mocht neertellen.
Eenmaal onderweg hoorde ik op de radio een paar landgenoten aan het woord, mensen van de straat zogezegd, die hun mening gaven over die verhoging. Het was de bekende riedel van geklaag op staat, op ‘die zakkenvullers uit Den Haag’ en wat dies meer zij. Ik kon het niet langer verdragen en schakelde naar De Klassieken.
Ik bedacht dat de mensen die ik net had aangehoord, niet zo moesten zeuren. Dat dat het soort is dat altijd klaagt, dat nooit tevreden is, dat zich altijd achtergesteld voelt, terwijl uitgerekend zij vaak gebruik maken van de talrijke voorzieningen die Vadertje Staat in huis heeft. Het soort mensen dat zich altijd beroept op haar rechten en lak heeft aan plichten. Er zijn ook politieke partijen die zeggen voor hen op te komen, wat mij betreft partijen die mensen zieligheid aanpraten, die zieligheid aandikken en zelfs verheerlijken.
140 Euro kostte de volle tank me, maar ook zonder btw-verhoging naderde ik dat bedrag al aardig. En wat is twee procent stijging nu helemaal op een pilsje, een dubbeltje of zo, een pak melk. In de ons omringende landen waren de btw-tarieven hoger of op hetzelfde niveau, dus wat zeurden we dan. Bovendien leverde de verhoging de schatkist een slordige vier miljard euro op, en dat geld hebben ze echt nodig om de gaten enigszins te dichten.
Misschien kwam het door de muziek, Clairy Polak liet het Kyrie uit het Requiem van Mozart horen, maar ineens dacht ik: die btw-verhoging, ik betaal graag mee aan het terugdringen van het financieringstekort. Het voelt zelfs wel goed om eens een keer wat terug te kunnen doen voor mijn land. Niet ieder jaar, en het moet zeker geen gewoonte worden, meneer Rutte, maar zo nu en dan: ja hoor, geen punt.
Natuurlijk heb ik met mijn modale inkomen gemakkelijker praten dan een bijstandsmoeder, maar dan zou ik ook moeten vinden dat de btw-verhoging naar draagkracht bepaald zou moeten worden, terwijl je weet dat daaraan voor een overheid niet is te beginnen zonder een enorme administratieve rompslomp teweeg te brengen. Trouwens, waarom zou een miljonair meer moeten betalen? Dat zou discriminatie van rijkdom zijn, en zo gaan wij niet met elkaar om in dit land.
