Spring naar de content

De paradox van Myrthe Hilkens (en kom alsjeblieft terug)

Myrthe Hilkens was gisteren op de televisie. Ze was te gast bij een praatprogramma, maar lapte alle regels voor een dergelijke show aan haar laars: ze was redelijk, gaf antwoord op vragen en — het meest revolutionair van al — ze denkt zichtbaar na. Op tv. Wauw.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Matthias Pauw

Wat is er gebeurd? Afgelopen zomer stapte Hilkens uit de Tweede Kamerfractie van de PvdA, omdat ze zich niet langer met de gekozen lijn kon vereenzelvigen. In de uitruil tussen de coalitiepartners werden zaken opgeofferd die voor haar essentieel waren, en Hilkens zat niet in de politiek om fundamentele zaken te verkopen of uit te ruilen.

Nadenken
Nadat de sociaaldemocraten maandag de strafbaarstelling van illegaliteit geschrapt hadden weten te krijgen, mocht Myrthe daar commentaar op komen geven. Voor zij aan de beurt was, werd de kijker op de zoveelste doodlopende Marokkanendiscussie getrakteerd, waarbij gast en interviewer zonder enige chemie langs elkaar heen praatten. Enter Myrthe Hilkens.

Tijdens het gesprek had ze al zitten denken; je zag het gebeuren. Ze had vooraf geen antwoord op een vraag verzonnen die haar nog niet gesteld was. De letterlijke denktekst: “O, kut. Ze gaan mij vragen wat ik ervan vind. Wat vind ik hiervan?” (Niet mijn woorden, kijkt u de band er vooral op na.) Hilkens vond het waarschijnlijk gênant, maar wij zagen een zalig alternatief voor de zwetende gelaten van politici met glazige ogen die op het punt staan een betekenisloze verzameling van woorden aan elkaar te rijgen, om vervolgens de schijn op te houden dat ze antwoord hebben gegeven.

“Soms vindt Myrthe niet heel stellig iets,” aldus Hilkens. Daar krijgt ze wel een half puntje aftrek voor op haar technische score. Ik ben fan, maar over jezelf in derde persoon spreken blijft niet fraai.

Niet geschikt
Dat nadenken blijkt te werken: Hilkens geeft aan dat er twee kanten van de medaille bestaan en dat de oplossing niet in een oneliner is te vatten. De ruzie aan tafel gaat door. Myrthe bemiddelt, als de discussie zinvol lijkt te worden, is het item voorbij.

Hilkens vertelt wat er zo lastig was aan politica zijn. Je idealen inruilen voor trouw aan de partij. Je onvoorwaardelijk committeren aan een akkoord waar je niets over te zeggen hebt. Vooral dat eerste had ze onderschat. Dat was naïef. Maar Myrthe is ‘liever naïef dan cynisch’ en moest concluderen dat deze wereld niet voor haar is weggelegd.

De paradox van Myrthe Hilkens
Hilkens heeft gelijk en ongelijk. Politici die liever naïef zijn dan cynisch zijn niet geschikt voor het vak, maar zijn de beste vertegenwoordigers van het volk. Mensen die niet om-het-even-wat kunnen verkopen, zijn juist de mensen op wie ik het liefst mijn geld zet. Een politicus die op tv durft toe te geven geen antwoord of oplossing paraat te hebben, wordt vast gebrek aan dossierkennis verweten, maar ik vertrouw liever iemand die nadenkt in plaats van opdreunt.
En wat deed Hilkens toen ze er de brui aan gaf omdat ze ‘naïef’ was geweest? Ze zag af van wachtgeld. Wij hoefden niet op te draaien voor haar ‘inschattingsfout’. Een politicus die werk heeft, heeft geen recht op wachtgeld. Maar een integer politicus weigert het als het vertrek op eigen initiatief is geweest.

Kom terug
Myrthe, eerlijke, geestige, denkende Myrthe, kom terug. Nooit was iemand door ongeschikt te zijn juist zo geschikt voor een vak. Wandelende paradox van politiek, vertegenwoordig al die mensen die liever naïef zijn dan cynisch.