Spring naar de content

Wat Jeroen Dijsselbloem fout deed in de rel rond ABN Amro

Minister van Financiën Jeroen Dijsselbloem heeft het zichzelf onnodig moeilijk gemaakt in de kwestie-ABN Amro. Waar hij als morele winnaar uit de bus had kunnen komen, kleeft hem inmiddels een onbetrouwbaar karakter aan.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Edwin van Sas

Het zwakke optreden van Dijsselbloem spitst zich toe op twee zaken:
1) Had hij (eerder) stampij moeten maken bij de bankentop over de toegekende loonsverhoging?
2) Had hij de Kamer eerder moeten informeren?

Ruim een jaar geleden wist de minister van Financiën dat het bestuur de salarissen omhoog zou gooien. Hoewel critici stellen dat Dijsselbloem dit als enige aandeelhouder had kunnen blokkeren, is het voorstelbaar dat Dijsselbloem dit óf niet wist, of dat hij hetzelfde gezeik voorzag wat nu speelt: Dijsselbloem zou zich door zijn eenzijdige optreden onbetrouwbaar (niet professioneel) tonen. Als iemand die zich niet aan afspraken houdt. Wat de exacte reden ook is: Dijsselbloem deed de verhoging, naar eigen zeggen. onder protest. Van dat protest is echter geen bewijs. In de naar buiten gekomen briefwisseling (hier te lezen in pdf) tussen Zalm en Dijsselbloem stelt Zalm expliciet dat de twee overeen zijn gekomen dat de minister het besluit zal verdedigen. Dijsselbloem schrijft in een brief terug dat hij ‘er tevreden mee’ is dat het beloningspunt is opgelost, maar hij bevestigt niet dat hij het besluit zal verdedigen.

Echter, als Zalm in een brief expliciet een overeenkomst benoemt waarin staat dat de minister het besluit zal verdedigen, is het aan Dijsselbloem om dat te ontkennen; zwijgen is toestemmen. Tenzij er ander bewijs is dat Dijsselbloem destijds heeft gezegd ‘Ik vind dit moreel onwenselijk, maar het is rechtmatig dus zal ik het op die gronden verdedigen’, staat Zalm sterker dan Dijsselbloem op dit punt. Ook omdat er geen woord over de morele bedenkingen van de MinFin in de brief staat.

De beeldvorming is dus dat Dijsselbloem openlijk zegt dat hij het niet vindt kunnen, maar tegen ABN zei het besluit te verdedigen. Hoewel Dijsselbloem juridisch gezien niks valt te maken (ook alleen juridisch verdedigen is verdedigen), kleeft hem nu het imago aan van iemand die politieke spelletjes speelt met een bank die miljarden op moet brengen. Als hij zijn bezwaren binnenskamers duidelijk had gemaakt – maar op juridische gronden zijn verlies had genomen – was hem dat niet aan te rekenen geweest, en nu wel.

Dat imago wordt versterkt door punt twee. Dijsselbloem heeft de beursgang van ABN Amro onnodig extra in gevaar gebracht door Kamer en samenleving niet eerder te informeren over de salarisverhoging. Dijsselbloem wist het al een jaar, maar het kwam pas naar buiten via het jaarverslag dat vlak voor de beursgang werd gepubliceerd. Ook de bank (RvC en RvB, publicitaire afdeling) is overigens verantwoordelijk voor deze blunder, het nieuws had in overleg subtieler en eerder gebracht moeten worden als men de beursgang nu had willen aankondigen. Dijsselbloem speelde na de ophef de vermoorde onschuld die hij ook bij de Brusselse naheffing speelde, alsof hij niet had zien aankomen wat hier gebeurde en hij het er niet mee eens was. Ondanks het feit dat hij al een jaar wist dat dit vroeg of laat gezeik zou opleveren hield hij ineens de beursgang tegen op grond van de beloningsophef. Dat betekent slecht acteerwerk, of een volledig disfunctionerende politieke antenne.

In plaats van zichzelf als morele winnaar te laten kronen, schaart Dijsselbloem zich bij de ABN-top als grote verliezer in de beloningsrel.