Waarom je het Oscar-winnende ‘Room’ zo onwetend mogelijk moet zien
Elke week bespreekt HP/De Tijd de meest opmerkelijke filmreleases van de week, met deze week: het briljante Room, het verwarrende Préjudice en oorlogsdrama Alias Maria.
Room (*****)
Soms is een recensie lastig te schrijven. Niet omdat er geen woorden te vinden zijn om te bepalen waar een film voor staat, wat de sterke en zwakke kanten zijn en met welk gevoel je de bioscoop verlaat. Nee, soms wil je dat de lezer net zo onwetend als de recensent de zaal in gaat om de film gewoonweg te ondergaan. Room is zo’n film waar je het beste zo min mogelijk van weet om hem pas echt goed te kunnen waarderen. En de vijf sterren hierboven geven al aan dat de kijkervaring absoluut wordt beloond.
Met deze kanttekening hoopt ondergetekende zich vrij te hebben gepleit om toch een poging te doen deze film te beschrijven. De titel staat voor de kamer waar moeder Joy en zoon Jack zich niet geheel vrijwillig in bevinden. Binnen een paar vierkante meter heeft moeder een wereld voor haar zoontje gecreëerd, waarbij Joy als een soort god hoedt over haar kind. Hoe anders is dat in het tweede deel van de film. De controle over haar zoontje raakt Joy volledig kwijt, als de wereld daarbuiten te confronterend blijkt.
Regisseur Lenny Abrahamson maakte eerder de nogal vreemde film Frank (over een popster die met een groot papiermachéhoofd rondloopt). Room is een toegankelijker maar psychologisch haast even complex meesterwerk. Brie Larson kreeg zondagnacht terecht een Oscar voor haar rol als Joy, en Jacob Tremblay werd onterecht genegeerd bij de Oscarnominaties voor zijn indrukwekkende rol als de wat androgyne jonge Jack. Room is een film met humor, tederheid, botsende emoties en bevat één van de spannendste scènes uit de cinema van de laatste jaren.
Préjudice (****)
In het filmdebuut van de Belgische regisseur Antoine Cuypers wordt ongemakkelijkheid tot kunstvorm verheven. Cédric is een man van 32 die nog thuis woont. Hij houdt van jodelmuziek en van de Alpen, gezellige familiebijeenkomsten worden door hem pijnlijk en irritant verstoord en hij lijkt geen gevoel te hebben voor het mooie of subtiele van het leven.
Cédric mankeert iets, maar wat, dat weet de kijker niet. Een prettig aspect van de film. Er wordt al genoeg rationeel verklaard in het leven, moet regisseur Cuypers hebben gedacht. Afwijkend gedrag wordt niet veroordeeld of geromantiseerd, maar slechts getoond. Alsof Cuypers zegt: doe ermee wat je wil. Door sterk acteerwerk, een heftig en bitter einde en de goed weergegeven sfeer is Préjudice het zoveelste voorbeeld van de springlevende Belgische cinema.
Alias Maria (***)
De rebellengroep in de jungle van Colombia in Alias Maria is overduidelijk de FARC, al wordt dit nergens in de film benoemd. Sterker: het conflict tussen rebellen en leger is voor de film Alias Maria volstrekt onbelangrijk. De film omvat een persoonlijke tragedie, geen ideologisch verhaal. Voor hoofdpersoon Maria (13 jaar) gaat het niet om vechten en doden, maar om het redden van een klein leven: de baby van de commandant. Al staan haar eigen zwangerschap en kinderwens haar tijdens haar toch door de jungle flink in de weg, met een persoonlijk conflict als gevolg.
Alias Maria is een vlakke film geworden, en dat is jammer. Maria (gespeeld door Karen Torres) laat nauwelijks emotie zien, ook uit haar uitstraling valt niet af te lezen met welke problemen ze worstelt. Maria moet verbergen en wegdrukken, maar zo is het lastig om je als kijker in haar te verplaatsen. Alias Maria bevat een aantal prachtige momenten, is mooi gefilmd en oprecht, maar het geheel verdrinkt in de goede bedoelingen. En wat futloze film is het resultaat.
