Er bestaat botox voor het scrotum!
Wekelijks neemt HP/De Tijd de wereld voor mode en trends kritisch onder de loep. Deze week: restaurantmuziek en botox voor het scrotum.
Of het wat zachter kan
Als ik uit eten ga, hoef ik heus niet altijd damasten tafellakens en een ster op de ruit. Echt niet. Ik kom net zo lief – of eigenlijk nog liever – in een degelijk eetcafé waar ze geen gevulde doperwten serveren, maar gewoon een goeie biefstuk met gebakken aardappelen. Ik word een beetje kriegel van die net-daar-tussenin-tenten. Ik ga dat soort restaurants geen hipsterrestaurants noemen, want dat is inmiddels een cliché. Je weet wel wat ik bedoel. Veel kaal baksteen, blootliggend leidingwerk, een oude badkuip als bar, aantrekkelijke – maar niet al te adequate – bediening en een niet aflatende stroom lawaai uit zes metershoge speakers. En van die malligheden. Laat ik het zo zeggen: in een restaurant wil ik graag eten van een bord, niet van een plank. Dat is onhygiënisch.
Ik hoef geen bier uit een jampot en geen patat in een kroesje. De ober hoeft niet op zijn knieën naast me te gaan zitten om me te vertellen wat er buiten de kaart om is. Dat schrijft-ie maar op een schoolbord. Ik hoef ook niet te weten hoe hij heet, maar het is wel fijn als-ie onthoudt wat we bestellen en er zorg voor draagt dat we allemaal tegelijk ons gerecht krijgen. En bovenal please, please, please: geen muziek!
Er is niks mooiers dan het geroezemoes van beschaafd converserende mensen, het gekletter van bestek, het gerinkel van de glazen, het geluid van de langsflitsende obers die zes borden tegelijk kunnen dragen en de koks die in de keuken met hun potten en pannen in de weer zijn… Muziek voegt daar helemaal niks aan toe. Er zijn zelfs al strandtenten waar ze buiten op het terras muziek laten klinken! Aan het strand! Waar je de golven moet kunnen horen, de meeuwen en de spelende kinderen! Niet een of ander laf salsa-aftreksel om ‘een strandsfeer’ te creëren. Die is er namelijk al.
Onlangs wilden we een nieuwe tent in de buurt proberen, dus pakten we eerst eventjes de recensie uit de krant erbij. De journaliste was lovend over het eten, maar haar minpuntje was de muziek! Keiharde avant-gardistische hiphop. Keihard. Avant-gardistisch. Hiphop. Hoe kom je erop? Dat zouden ze in Guantánamo Bay zelfs nog te erg vinden. Maar goed, ik ben natuurlijk een oud zeikwijf…
Plastic knieën
“Is het een grap of om te huilen,” zong Herman van Veen ooit. Ik neurie dat liedje best vaak. Bijvoorbeeld bij dit misbaksel: de mamajeans met plastic kniegaten. Alsof zo’n spijkerbroek waarin iedereen een enorme paardenkont krijgt al niet erg genoeg is. Maar nee, er moesten ook gaten in de knieën. Al zijn die gaten niet genoeg. Nee, er moest ook nog plastic overheen. Dus de minst flatteuze pantalon onthult het minst flatteuze lichaamsdeel – een horreur waar we al jaren mee te dealen hebben – en vestigt daar nog eens dubbel de aandacht op met doorschijnende kniestukken. Waarom? In godsnaam: waarom? En mag dat zomaar? Gelukkig konden ze er op Twitter wel om lachen, maar eigenlijk is het om te janken. Toch? Mijn god. Ze verzinnen wat.
Gladde ballen
Laten we eerlijk zijn: de balzak is niet het mooiste onderdeel van het mannelijk lichaam.
Op een enkel strak sokkenbolletje na, zijn het meestal rimpelige, loshangende knikkerzakjes. Ze zijn functioneel, maar ook nou niet echt een ontwerp waarop de Schepper zijn toch niet bepaald geringe designersbrein op heeft losgelaten. Er leven dingen in de diepzee die mooier zijn om naar te kijken. Sorry hoor, jongens. Gelukkig is er hoop: Scrotox to the rescue! Jawel. Botox voor je scrotum. I kid you not.
Botox – vervaardigt uit botuline. Dat giftige spul waar je dode eenden mee maakt – werd in eerste instantie gebruikt als medicijn tegen trillende oogleden. Dat het zo’n gladmakend effect had, was mooi meegenomen en leidde tot een revolutie in de cosmetische chirurgie. Niks geen pijnlijke; tijdrovende en riskante facelifts meer, maar huppakee! Een spuit in je snuit!
En nu dus in je ballen.
Scrotox werd in eerste instantie gebruikt bij mannen met extreem zwetende testikels, die daarna veranderden in prachtig gladde ballen. Ze zien er niet alleen mooi uit, maar ze zorgen nog eens voor betere seks. Wat ik betwijfel, maar goed. Als het helpt, dan helpt het. De behandeling doet geen pijn, want het zaakje wordt eerst goed verdoofd. Volgens de dokter voel je er niets van. Maar ja, dat zegt mijn tandarts ook altijd…?
