Belgisch mopje: islamitische zelfmoordterroristen doodschieten is gemeen
Weet u waarom de Belg vanmiddag via de achterdeur zijn woonst verlaat? Omdat het weekend voor de deur staat. Ik geef schoorvoetend toe dat het niet echt een daverende grap is. Maar het kan nog treuriger. Een Belg heeft een bus gegijzeld. Zijn eerste eis: gijzelaars, wapens en explosieven. Vooruit, nog één witz om het af te leren. Waarom lukt het een Belg nooit om een bus op te blazen? Omdat hij steeds z’n mond aan de uitlaat verbrandt. Zo kan ‘ie wel weer.
Belgenmoppen zijn gedateerd, want het sympathieke landje is ons in alles voorbijgestreefd. De kloof tussen Oranje en Belgikistan op de FIFA/Pepsi Cola-wereldranglijst is schier onoverbrugbaar. We zijn inmiddels gepasseerd door Senegal, Peru en Bosnië-Herzegovina. Frankrijk sloeg Arno Hintjes tot Ridder in de Kunsten en de Letteren; wij moeten het doen met Frank Boeijen, de Nijmeegse Bob Dylan. Ik woonde reeds in 1980 in Antwerpen omdat ‘t Stad een paradijs voor punkers was en ik er om vijf uur ‘s nachts met mijn bezopen bakkes een mitraillette kon scoren. Deze cholesterolbom is de voorloper van de kapsalon.
Mijn wittebroodsweken met België duurden voort tot ik me in Brussel vestigde om Brussel Eurabia te schrijven. Goed, genoeg gebeuzeld en over tot de aanval. Ik donderde gisteren bijkans uit mijn hangmat toen ik in de Standaard een opiniestuk las met de titel: ‘Willen we echt dat soldaten terreurverdachten doodschieten?’
Ik volg inmiddels ruim tien jaar de Belgische verslaggeving over de islam, maar zo zout had ik het nog nooit gegeten. Het vertoog van schrijfster/journalist Gaea Schoeters zit achter een betaalmuur, dus ik vat het gemakshalve even voor de lezer samen. Let wel: dit betreft geen natte hersenscheet in de beerput van Twitter, maar een officiële publicatie in een deftige Belgische courant.
Volgens Gaea Schoeters was het geen verhinderde aanslag in België, maar een geassisteerde zelfmoord na een mislukte aanslag. Alle aanwezige militairen ten spijt is het verdachte gedrag van de man niet opgemerkt en kon hij de koffer tot ontploffing brengen. Als die een werkende bom had bevat, zouden er slachtoffers zijn gevallen, want de dader is pas nadien neergeschoten. Iets wat hij duidelijk zelf wilde: wie zo naar een soldaat toeloopt, pleegt de facto zelfmoord. Is het dan wenselijk aan die wens te voldoen, of is het zinvoller de man te arresteren, zodat hij van nut kan zijn voor het onderzoek? De man was verder ongewapend en droeg geen bomgordel. Van dreiging was dus geen sprake meer. Voorkomen is er hoegenaamd niets. Intussen vinden we het volkomen normaal dat soldaten terreurverdachten neerschieten. In Frankrijk, in Engeland en nu ook in België. Die normvervaging is beangstigend. We zijn niet in oorlog. Zolang we dat niet zijn, stel ik me vragen bij het zonder proces neerkogelen van mensen in de openbare ruimte. En al helemaal wanneer dat door militairen gebeurt.
Ik vrat regelmatig mijn schoenen, sokken en hoeden op na het lezen van kotsopwekkende staaltjes van islamofilie door Bekende Vlamingen, maar dit schandalige pamflet spant de kroon. Dit is gewoon een tenenkrullende Belgenmop.
Nou moet ik erbij zeggen dat die Gaea niet helemaal spoort. Ik ben me in haar oeuvre – ze zit in de stal van de keurige uitgeverij Querido – gaan verdiepen en het viel me onmiddellijk op dat ze in een verkeerd lichaam geboren is. Het is de Vlaamse variant van ons kereltje Mounir Samuel maar dan zonder humor (pun intended). Wat is dat toch, die flirt van gendertwijfelaars met het mohammedanisme? Menneke Samuel is de hele maand aan het vasten uit solidariteit met de islam terwijl ze uit een nette christelijke familie komt. Deze kiek spreekt boekdelen.
Bon, het Belgische leger had dus eerst ons aller Gaea moeten bellen en die was dan met de inmiddels rokende en vuurspuwende islamitische moslimterrorist gaan praten, met zijn rugzak vol spijkers, omdat ze niet overtuigd was van zijn kwade bedoelingen. En dat Oussama Zariouh inderdaad een leuke, frisse en vooral onschuldige knul was die blinde joodse omaatjes hielp met oversteken bij de Grote Synagoge van Brussel, bleek al snel uit andere Vlaamse media.
De familie van Oussama Zariouh, de Molenbeker achter de mislukte aanslag in Brussel-Centraal, reageerde vol ongeloof op het nieuws. “Oussama had geen oog voor IS en was zeker geen lid van de terreurgroep,” zeggen zijn vader en zus in een telefonisch interview met VRT-journalist Majd Khalifeh. Ze waren volkomen verbijsterd toen de politie hen van de feiten op de hoogte bracht. “We zagen zijn foto circuleren via de sociale media, begeleid door valse berichten die helemaal niet kloppen”, reageren ze vol ongeloof. Volgens vader Zariouh was Oussama zeker niet geradicaliseerd.
“Hij had geen oog voor IS en was zeker geen lid van de terreurgroep. Hij was een gematigde moslim. Een normale jongen die naar muziek luisterde en op stap ging. Bidden deed hij soms, maar vaak ook niet. Hij was verre van een extremist. We willen bewijzen die aantonen dat hij het gedaan heeft,” zegt zijn zus.
De familie gaat in België een advocaat inschakelen om de zaak op te volgen. “Ik kan onmogelijk geloven dat mijn broer zelfmoord had willen plegen of iemand anders zou proberen te doden. Hij was een gevoelige mens.”
Ik heb nog nooit meegemaakt dat familielieden van Molenbeekse terroristen na een verwoestende aanslag met het schaamrood op de kaken riepen: ‘onze zoon was een onbeschofte, onopgevoede hufter en we vinden het vreselijk voor de slachtoffers.
Nee hoor, de familieleden van de terroristen zijn steevast het belangrijkste slachtoffer.
Om terug te komen op die brandende vraag van Gaea of we echt willen dat soldaten terreurverdachten doodschieten? Ja. Shoot first and ask questions later. Search and destroy. Het is oorlog, al ontkent Gaea in België dat in alle toonaarden.
Vanwege het einde van de ramadan en het gezellige suikerfeest (lekker naar de bios) heb ik toch nog een vrolijke uitsmijter.
De Nederlandse Sjouke Bayrak woont in Kayseri en heeft besloten de Turkse nationaliteit aan te vragen, omdat ze zich schaamt voor haar Nederlandse nationaliteit.
De 39-jarige Sjouke nam de naam Meryem aan in het jaar 2000. Toen trouwde ze met Aytekin Bayrak en verhuisde in 2010 met haar gezin van Nederland naar Kayseri in Turkije. Het besluit nam ze na de Turkijerel. Ze schaamde zich voor hoe de Nederlandse politie zich gedroeg tegenover Turkse Nederlanders in Rotterdam. “Om mijn toekomst te garanderen, wil ik Turks worden,” aldus Bayrak. “Ik wil niet terugkeren naar Nederland met mijn Turks paspoort. Toen ik die beelden zag, schaamde ik me voor de Nederlanders,” gaat ze verder.
Kijk, daar word ik nou vrolijk van. Opgeruimd staat netjes.
