De emancipatie van de klassieken
Lange tijd leken teksten in het Grieks en Latijn even dood als de taal zelf. Maar dankzij nieuwe vertalingen in modern Nederlands zijn Homerus en Ovidius weer springlevend. 'Die verhalen van Herodotus lopen als een trein. Als je hem gaat vertalen, moet je dat aan de lezer doorgeven.'
Wie de kunstbijlagen van de dagbladen leest zal het niet zijn ontgaan dat schrijvers uit de klassieke oudheid weer helemaal in de belangstelling staan. In boekenrubrieken verschijnen met de regelmaat van de klok artikelen en recensies over alweer een nieuwe vertaling van auteurs als Livius, Cicero of Plato, terwijl steeds vaker de namen opduiken van on-bekende schrijvers als Tibullus, Sextus Empiricus en Apollonius van Rhodos.
"Uitgevers vinden kennelijk dat het loont om al die schrijvers uit te geven. Ik heb tenminste niet de indruk dat ze er spijt van hebben," zegt Marietje d'Hane-Scheltema op een lommerrijk Romeins terras. Voor haar vertaling van Juvenalis' Satiren ontving ze de Martinus Nijhoff-prijs, terwijl haar vertaling van Ovidius' Metamorfosen alom werd geprezen. "Het belang van de Metamorfosen kun je hier in al die Romeinse villa's en palazzo's zien. Eeuwenlang hebben generaties kunstenaars zich door die verhalen laten inspireren. De helft van alle kunst die je er aantreft is op de Metamorfosen gebaseerd."
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
