Altijd november

Het giet, en binnen, in 't schaarse licht (de omgeklapte paraplu hangt netjes uit het zicht), tuur je in de boerenkool met jus, en denkt: 't is herfst, de nevel daalt. Ach dichters, hoe gaat het nu met u?

Gepubliceerd op: 07/11 | 1997 Geplaatst in de volgende categorieën:

• archief

door Stijn Aerden

• E-mail
• Twitter
• Facebook
• LinkedIn

“Met mij gaat het uitstekend," zegt Simon Vinkenoog. "Kon niet beter. Ik heb zojuist een gedicht ingeleverd: voor een mannenkoor. Het hoefde pas over tien dagen af, maar ik ging zitten op het Spui, met een paar losse vellen op schoot. En terwijl de zon door de bladeren viel — met die haarscherpe silhouetten op de grond — schreef het zichzelf. Een gedicht, tja, waarover? Over de stroom van het leven — wat een vraag. Maar ik vind de herfst prachtig. Echt. Wat niet wil zeggen dat dit seizoen per definitie het beste is om te schrijven. Van dichten kun je niet leven, laat staan dat je ook nog eens op de herfst kan gaan zitten wachten. Ik ben geen negentien meer, een jongen die op elke straathoek verliefd is. Soms krijg je de opdracht om voor een of ander themaboekje van een warenhuis over de herfst te dichten, en dat terwijl het hartje winter is. Moet ook kunnen. Kán ook."

“Goed, heel goed. Naar omstandigheden. Aangenaam dat u belt," zegt de 88-jarige dichteres Vasalis. Maar de vraag stelt haar een beetje teleur. "Heb ik dan iets over de herfst geschreven? Dat zou ik moeten nakijken." Maar mevrouw, zeg je dan, méér dan eens. Toornige vreugde doet mij rechtop gaan, dwars door de herfstige plantsoenen. "Ach ja," zegt ze, "maar het is ook een prachtig seizoen. Met wie gebeurt er niks? En dat vind ik gelijk een beetje het merkwaardige aan uw vraag. Waarom spreekt u me daar als dichter op aan? Wat is het verschil tussen dichters en niet-dichters behalve een bepaald vermogen. Iedereen wordt toch geraakt door de seizoenswisselingen. Ons soort niet uitgezonderd... Mooi, maar nou moet ik ermee uitscheiden, hoor."