Eén euro meer
Ruim tweederde van alle wijn die in Nederland wordt verkocht, verwisselt van eigenaar voor minder dan drie euro.
Het lijkt wel of we hier dus niet van lekkere wijn houden. Want van de duizenden flessen die we de afgelopen jaren proefden, kwamen we maar zelden budgetwijnen tegen waar we graag een doosje van wilden bestellen. Voor het boek De lekkerste chardonnay (geproefd 1003 wijnen) stopte de teller bij eentje: een wel aardige Vin de Pays d’Oc van ¤2,72 van het Dirk van den Broek-concern. Ook voor De lekkerste rosé (op de proeftafel 1007 flessen) werd het een solo-optreden: van de huiswijn van C1000, een Vin de Pays de l’Aude. Daarvoor wenste de caissière slechts ¤2,49 af te rekenen. En Nicolaas Klei kwam na alle wijnen uit het grootwinkelbedrijf in de mond te hebben genomen (dat waren er rond de 2000) in zijn Supermarktwijngids 2004 eveneens niet verder dan zeven vermeldingen.
Kortom, om echt iets lekkers te drinken doen we er verstandig aan iets meer uit te geven, al is het maar één eurotje. En dan hoeven we heus niet naar zo’n enge wijnspeciaalzaak, waar ze jammeren over talmende afdronken, speciale cuvées en appellations Côte à Ouvrir. Zo proefden we uit het assortiment van C1000, Jan Linders, Deen, Nettorama, Poiesz, Sanders, Vomar en Makro een Graffigna 2002 uit Argentinië, die rond de ¤4 doet. Deze shiraz, die zijn oorsprong heeft in San Juan (na Mendoza het tweede wijngebied van het land), doet zelfs veel duurder aan. Hij ruikt heerlijk naar zwarte bessen en handen vol ander rijp rood fruit. Dat fruitmandje krijgen we ook op de tong gepresenteerd, bestrooid met wat bittere chocola, kwaliteit Callebaut. Er is wat aan een pepermolentje gedraaid. En we bespeuren een spoortje vanille. Niet te veel, want de wijnmaker van dienst heeft maar 45 procent van de oogst tussen de planken laten rusten. Verrassend lekker. En misschien eerdaags nog voordeliger. In zo’n supermarktoorlog weet je maar nooit.
