Harry Mulisch: ‘Ik ben een groot schrijver, daar helpt geen moedertjelief aan!’
Het is zomer 1960. Harry Mulisch (32) is al wel schrijver maar nog geen bekende Nederlander. Haagse Post is het eerste weekblad dat een omslagverhaal aan hem wijdt. Dichter en HP- redacteur Simon Vinkenoog verdiept zich in het aanstormend fenomeen Mulisch.
Wolkbreuken barsten los boven Amsterdam in de na-avond van 31 juli 1951. In de kamer van de 24-jarige Jan Andries Blokker, bureauredacteur bij dagblad Het Parool aan de Oude Hoogstraat, drijven vijfhonderd boeken in het water. Hij krijgt bezoek uit Haarlem, een lange jongeman van zijn eigen leeftijd, met lang haar naar achteren gekamd, een lange neus naar voren. Hij draagt bij zich een die avond beëindigd manuscript; samen begeven zij zich op weg naar de Prinsengracht, waar zij op nr. 1097 aanbellen bij H.J. Smeding, psycholoog-romancier, secretaris van de jury die binnen enkele maanden de Reina Prinsen Geerligsprijs voor auteurs niet ouder dan 25 jaar zal moeten verlenen. Het is even over half twaalf, de heer Smeding buigt zich in nachtgewaad uit het raam en roept hard, door het onweer heen: “Wie is daar? Wat is er?”
Het doel van het bezoek wordt hem uitgelegd: de jury-secretaris komt naar beneden en
Blokker, Reina Prinsen Geerligsprijs-winnaar van het vorig jaar voor zijn novelle Séjour, stelt zijn Haarlemse bezoeker voor: Harry Mulisch, sinds twee dagen 24 jaar, drager van een romanmanuscript Archibald Strohalm, een blauw dossier dat hij de secretaris overhandigt. Soms stokt het gesprek in de deuropening, als een donderslag conversatie onmogelijk maakt. Mulisch maakt hier grapjes over: “De elementen zijn mét mij, ik krijg de prijs vast en zeker.” Dat wordt (schertsenderwijze) afgesproken, en als de klokken 12 uur slaan, is de termijn van in- zending verstreken en de rust in huize Smeding weergekeerd.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
