Sweet memories

“Mijn ultieme Pinkpop-moment was tijdens het optreden van Rage Against the Machine in 1993. Crowdsurfen tijdens concerten en festivals was nog toegestaan. Terwijl de band Killing in the Name speelde, zag ik mensen crowdsurfen en dacht: dat wil ik ook. Mijn vrienden hielpen mij omhoog, waarna ik over de handen van het publiek naar voren werd gevoerd. Een werkelijk fabuleuze ervaring. Vervolgens ben ik snel omgelopen en nog een keer gegaan. En nog een keer. En nog een keer. Nu zie je geen crowdsurfers meer. Wanneer je het tóch doet, word je het terrein af gezet. Terecht overigens, het is hartstikke gevaarlijk.”

“In 1992 en 1995 was ik als ‘gewone’ bezoeker op Pinkpop: tentje, blubber, bier. In 1998 werd ik popjournalist en sindsdien prefereer ik een hotelbed. Op het breukvlak van die twee tijdperken lag Pinkpop ’98. De afvaardiging van muziekblad Watt bestond uit Ico van Rheenen, Leon Verdonschot, Helmut Boeijen en mijzelf. In tentjes. Alle optredens moesten gerecenseerd; we hadden ze netjes verdeeld. Ik vond het geweldig. Tegelijkertijd was het mijn meest slopende, slapeloze en alcoholische Pinkpop ooit. En mijn dierbaarste. De muziek herinner ik me amper, behalve dat ik afknapte op oude idolen The Smashing Pumpkins. Dat zou daarna ook niet meer goed komen.”

“Mijn dierbaarste herinneringen heb ik als bezoeker. Twee zelfs, want zowel Bob Forrest, zanger van Thelonious Monster (1993 – red.), als Shane MacGowan (1995 – red.) waren dusdanig onder invloed, dat hun optredens gedenkwaardig werden. Forrest omdat hij in een van de torens naast het podium klom en daar niet meer vanaf durfde. Hij werd door iemand (oud-voetbalprof en Pinkpop-beveiliger Bertus Holkema – red.) naar beneden gedragen. MacGowan stond niet alleen met een bloedneus op het podium, hij bleef daarnaast apathisch voor zich uit staren. Uiteindelijk werd hij van het podium gedragen en is een van de gitaristen van The Popes gaan zingen.”

“Ons optreden tijdens Pinkpop is voor mij het absolute hoogtepunt met Massada. Wat die bijzondere gebeurtenis nóg specialer maakte, was de aanwezigheid van Mick Jagger. Overal waar hij ging, werd hij achtervolgd door fotografen. Om daaraan te ontvluchten, kwam hij de hal in waar alleen artiesten toegang hadden. Wij waren daar net een balletje aan het trappen en hij heeft toen met ons meegevoetbald. Helaas heb ik niet met hem gesproken. Pas later kwam het besef hoe uniek dat eigenlijk was. Ik denk daar nog steeds met veel plezier aan terug, mede omdat ik vlak daarna Massada moest verlaten.”