Bubbels op een zomeravond
Voor wie het North Sea Jazz-gevoel nog even wil laten nagaren, of voor de spijtoptant die niet ging maar zich alsnog wil onderdompelen in dat warme bad, zijn er een paar cd’s die vrijwel exact hetzelfde klinken als de optredens van sommige bands op het festival. Zoals The Dreamers van John Zorn. Waar het artwork van menig album van dit enfant terrible bestaat uit afbeeldingen van krioelende maden, sm-scènes of penetrerende fallussen, lijkt het hoesje van The Dreamers nog het meest op een kinderboekje.
Hoewel de klanken op deze cd zeker niet kunnen worden bestempeld als kleutermuziek, bevat The Dreamers toch de meest laagdrempelige stukken die Zorn ooit heeft opgenomen. Geen vlammende, ultrakorte klank-erupties dus, of collages met ADHD-trekjes, maar gewoon elf instrumentale liedjes met een kop en een staart. Soms kabbelt het aangenaam minimalistisch voort, dan weer exploderen er stukjes free jazz, maar meestal is de muziek intrigerend poppy. Het repertoire wordt gespeeld door een gerenommeerd Zorn-hofhoudinkje dat bestaat uit de briljante musici Joey Baron (drums), Kenny Wolleson (vibrafoon), Cyro Baptista (percussie), Jamie Saft (toetsen), Trevor Dunn (bas) en gitarist Marc Ribot. Zorn zelf speelt bijna helemaal niet, en beperkt zich voornamelijk tot het dirigeren van de band. Muziek als een fles bubbels op een zwoele zomeravond, maar dan wel een Dom Pérignon uit 1983: complex, geraffineerd en altijd smakend naar meer.
