U schreef een boek over uw losbandige seksleven, uw relatie met een twintig jaar oudere gestoorde en verslaafde man en uw ervaringen als prostituee. Klinkt de titel Het dagboek van een nymfomane niet te simpel en commercieel?

“De titel is juist ironisch bedoeld. Ik wil hiermee onze huidige maatschappij belachelijk maken, waarin seks altijd wordt belicht vanuit een mannelijk perspectief. Heeft een man vaak seks, dan is hij succesvol; doet een vrouw het vaak, dan is ze ziek. Nymfomanie bestaat helemaal niet. Het is een door deze maatschappij bedacht woord, dat wordt gebruikt om het vrouwelijke verlangen te controleren. Het staat wel in het woordenboek, maar niet alles wat daarin staat, moet je geloven. Prostitutie betekent ook niet je lichaam verkopen voor geld. Nee, je verkoopt seksuele kennis.”

Maar de titel lokt natuurlijk wel het mannelijke publiek.

“Ja dat hoop ik! Het is niet een boek dat ik alleen voor vrouwen heb geschreven. Ik wil juist mannen laten weten dat het vrouwelijke verlangen naar seks soms groter is dan bij hen. Ik geef toe dat het erg commercieel is, maar dat is niet slecht, zolang je maar iets te vertellen hebt. Ik wil de mensen laten nadenken over hoe zij vrouwen veroordelen als het gaat om hun seksleven. Als je als vrouw geen heilige bent, ben je een bitch of een nymfomane. Het is zwart of wit, maar ik hou juist van grijs, de middenweg.”

Het boek is een autobiografie, waarom?

“Ik wilde niet liegen. Dit boek is honderd procent mijn eigen verhaal. Ik wil dat vrouwen zich met mij kunnen identificeren. Veel vrouwen schrijven me dat ze blij zijn dat ze eindelijk weten dat ze niet ziek zijn. Maar het was erg riskant. Ik moest mezelf aan de rest van de wereld laten zien. Ik heb het heel moeilijk gehad.”

---

Maar waarom vond u het nodig om uzelf te openbaren door te schrijven over uw seksuele ervaringen?

“Omdat ik het zat was met die dubbele moraal te leven. Ik was de hele dag alleen maar aan het liegen. Voor mijn familie en vrienden leidde ik een dubbelleven. Op een gegeven moment explodeerde ik.”

Hoe reageerden uw vrienden op het boek?

“Die waren ineens verdwenen. Er is er nog maar één overgebleven. Ik denk dat ze bang waren om met mij te worden geassocieerd. Alsof ze zich ergens schuldig aan maken als ze met mij gezien worden.”

Hoe ging u daarmee om?

“Het boek werd in 2003 in Spanje uitgegeven, en iedereen dook erbovenop: de televisie, de kranten, mijn vrienden, mijn familie. In Spanje zijn ze niet erg open-minded als het gaat over seks. Het was verschrikkelijk. Vooral die veroordelende houding. Ze zeiden dat ik een stoute meid was en dat ze dit wel verwacht hadden, omdat ik van origine Française ben. Wij krijgen altijd dat stempel opgeplakt.”

Hoe komt dat, denkt u?

“Het ontbreekt in andere landen aan seksuele voorlichting. In Frankrijk zijn we inderdaad heel vrij. Toen ik zeventien was, verliet ik bijvoorbeeld al mijn ouderlijk huis om te studeren in Straatsburg. Maar in Spanje is dat totaal anders; daar gaan ze pas het huis uit als ze gaan trouwen. Het is een lastig land om te werken, maar ik zou er niet weg willen, ik ben sterk.”

Uw boek werd door de Catalaanse regisseur Christian Molina verfilmd, maar in Madrid waren ze niet bepaald blij met de filmposter. Net als de cover van het boek was de poster controversieel en expliciet.

---

“Dat vind ik niet. Expliciet vind ik por- nografische foto’s – twee naakte licha- men in een bepaalde houding. De cover van het boek en de film zijn dat niet. Het probleem is niet zozeer het plaatje: een halfnaakte vrouw met een hand in haar onderbroek, maar het feit dat je een vrouw ziet die verlangt naar seks. Dat schrikt mensen af. Maar in Italië was het nog veel erger. Mister Berlusconi verbood de posters zelfs voor het hele land. Toen ik daar was, ben ik echt heel kwaad ge-worden. Ze noemden de poster schandalig. Toen heb ik gezegd dat het pas schandalig is dat de paus in Kameroen zegt dat je geen condooms moet gebruiken, en dat mister Berlusconi een dubbele moraal heeft.”

Maar u was niet erg tevreden over de film, getuige een interview met u in het Turkse blad Tempo.

“De regisseur was gewoon veel te jong. Hij heeft er helemaal niks van begrepen. Ik probeer bijvoorbeeld niet moralistisch te zijn in mijn boek; hij is dat wel. Hij verzint er een vriendin bij, die zelfmoord pleegt omdat ze het ongelukkige leven als prostituee niet meer aankan. Maar, dat is mijn boodschap niet. Ik zeg juist dat de prostitutie me door een moeilijke tijd heeft geholpen.”

Hoe heeft de prostitutie u geholpen?

“Ik voelde me erg slecht in en na mijn relatie. Mijn stap in de prostitutie voelde als een verlossing. Ik kreeg mijn eigenwaarde terug. Ik leerde mijn eigen seksualiteit weer kennen en leerde mannen opnieuw te waarderen. Ik zag hoe kwetsbaar we zijn als mensen. Seks is de beste manier om de mens te begrijpen, want op dat moment verdwijnt het maatschappelijke masker. Bovendien verdiende ik natuurlijk bakken met geld, haha.”

---

U zegt dat u mannen weer apprecieerde. Op welke manier?

“Het was meer dan alleen seks. Soms had ik ook echt goede gesprekken. Want, zelfs mannen die betalen voor seks kunnen heel goede personen zijn. Daarnaast dachten ze altijd dat ze jou domineerden, maar eigenlijk was het juist omgekeerd. Prostituees zijn heel goede actrices – ze geven je het gevoel dat je de koning van de wereld bent. Ik heb zelf ook een serieuze relatie gehad met een klant. Nu is hij mijn beste vriend en het boek heb ik aan hem opgedragen. Uiteindelijk was hij één van de redenen waarom ik uit de scene ben gestapt. Maar na een half jaar in de prostitutie had ik het ook wel gezien.”

Verheerlijkt u de prostitutie niet?

“Nee, maar ik heb wel veel problemen gehad met radicale feministen die vonden dat ik dat wel deed. Ze zeiden dat ik vrouwen tot de prostitutie wil bekeren. Dat is niet waar, ik vecht alleen voor het recht dat je zelf mag weten wat je met je lichaam doet. Ik voelde me vies bij mijn partner op wie ik verliefd was, maar ik voelde me niet smerig in het bordeel. Soms genoot ik van de seks met klanten. Het is taboe om zoiets als prostituee te zeggen. Laat staan dat je vertelt dat je soms een orgasme bij een klant krijgt.”

Wanneer ontdekte u dat u genoot van seks?

“Op mijn vijftiende was ik te jong en voelde ik niet veel. Ik genoot er pas echt van op mijn dertigste, in het bordeel. Juist omdat er geen emotionele band tussen mij en de mannen was.”

Maar is dat niet belangrijk dan?

“Nee, dat is juist de valstrik van de maatschappij. Ik hoefde namelijk niet aan de man te denken, maar alleen aan mezelf. Zodoende kon ik mezelf helemaal laten gaan en dat was fantastisch. Natuurlijk kon ik niet alleen maar aan mezelf denken, want het was mijn werk. Maar, het is makkelijker om stout te zijn in bed als het je niet kan schelen wat de ander van je denkt.”

---

Hoe vaak denkt u aan seks?

“Ik tel dat niet – dat vind ik stom. Het is belachelijk om seks te meten. Op die manier ga je een norm creëren, en ieder-een die daar dan buiten valt, voelt zich slecht. Vaak realiseer ik me niet eens dat ik aan seks denk. Het is net als met het drinken van koffie. Als je aan mij zou vragen hoe vaak ik per dag denk aan een kopje koffie, zou ik daar geen antwoord op weten. Ik drink namelijk heel veel koffie, haha.”

Wat vonden de mannen ervan dat ze beschreven werden in uw boek?

“Sommige klanten waren bang, andere niet. Later boden ze me het dubbele bedrag voor een nacht. Door het boek was ik een beroemdheid geworden. Natuurlijk ben ik daar niet op ingegaan.”

In het boek komen uw ouders geen enkele keer voor.

“Nee. Ik had altijd een goede relatie met mijn vader, die helaas in 2006 aan kan- ker is gestorven. Mijn vader had een geweldig gevoel voor humor en was altijd heel lief voor me. Mijn moeder leeft ge- lukkig nog, alleen is ons contact niet zo goed. Ze is heel conservatief. Ze komt uit een arm gezin en is heel streng op- gevoed. Ze was het nooit met mijn beslissingen eens. Vaak ging ze de communicatie uit de weg, omdat ze niet wist hoe ze met me moest praten. Over seks wilde ze het al helemaal niet hebben. Ze schaamde zich ervoor. Nu is ze 65 en iets meer open-minded.”

Wat vonden uw ouders van uw boek?

“Mijn vader heeft het nooit gezien. Ik heb een klein beetje tegen hem gelogen, omdat ik hem geen pijn wilde doen. Ik wilde mijn familie beschermen en heb gezorgd dat het boek niet is uitgebracht in het Frans. Misschien dat het nu wel kan. Ik weet dat ik in Frankrijk erg succesvol zou kunnen zijn.”

---

Heeft u zelf een rolmodel gehad?

“Ja, Simone de Beauvoir. Toen haar vriend Jean-Paul Sartre stierf, zei ze iets heel belangrijks. Ze zei: Ik heb heel veel boeken geschreven, maar er is een ding dat ik niet gedaan heb en dat betreur ik. Ik had heel graag een boek over mijn seksleven willen schrijven.”

Met haar autobiografie, die in 2003 voor het eerst in Spanje verscheen, plaatst de Française Valérie Tasso zich in wat we bijna een traditie kunnen noemen van Franse schrijfsters die openhartig over seks schrijven – zie Catherine Millet, Alina Reyes, Véronique Olmi. Tasso beschrijft hoe ze als jonge succesvolle zakenvrouw geen genoeg kan krijgen van mannen. Maar als ze haar baan verliest, belandt ze in een dal. Vervolgens valt ze voor een charmante, twintig jaar oudere zakenman, die haar echter bedriegt in de liefde en met torenhoge schulden en een gebroken hart achterlaat. Eenmaal in de prostitutie beland, pikt ze de draad van haar leven weer op. Het dagboek van een nymfomane verscheen in vijftien landen en is vooral in Oost-Europa een groot succes. In Polen stootte het zelfs de autobiografie van Johannes Paulus II, die net was overleden, van de eerste plaats. Het boek werd in 2008 minder succesvol verfilmd. Of de film nog in Nederland uitkomt, is onbekend. Op dit moment werkt ze aan een roman. Het dagboek van een nymfomane is verschenen bij uitgeverij Karakter.

www.karakteruitgevers.nl