Van losbol tot huismoeder
Is het een zegen of een vloek om kind te zijn van een beroemdheid? Schrijfster Rebecca Miller is al geruime tijd bezig zich aan de schaduw van haar vader – toneelschrijver Arthur Miller – te ontworstelen. Ze is niet alleen ‘dochter van’ maar óók nog eens ‘de vrouw van’. Haar echtgenoot heet namelijk Daniel Day-Lewis. Dat kwam aardig van pas toen ze vier jaar geleden haar regiedebuut maakte met The Ballad of Jack and Rose en over manlief kon beschikken als hoofdrolspeler.
In The Private Lives of Pippa Lee, haar tweede film, blijkt Miller het nu ook best zonder haar echtgenoot te kunnen rooien. Met Robin Wright Penn, Keanu Reeves, Monica Bellucci, Alan Arkin, Julianne Moore en Winona Ryder heeft ze in ieder geval een aansprekende cast weten te verzamelen. Het verhaal is, net als bij haar regiedebuut, ontleend aan een eigen roman. Boek en film zijn tot stand gekomen in een soort wisselwerking, want Miller begon aan het scenario te werken vóór ze haar roman had voltooid en paste op basis van haar werk aan de film zelfs bepaalde delen van het boek aan. De aanzet tot het verhaal ontleende ze aan een toevallige ontmoeting met een vroegere schoolvriendin. Deze vrouw had jarenlang woest en meeslepend geleefd, maar was daar van de ene op de andere dag mee gestopt. Sindsdien leidde ze het ordelijke bestaan van een soccer mom. Kun je van identiteit veranderen zoals je van kleding verwisselt? De vraag dringt zich op aan het titelpersonage van deze film. Pippa Lee (Wright Penn) denkt te hebben afgerekend met het verleden. Na een moeizame jeugd (de stemming van moeder werd beheerst door uppers en downers) heeft ze zich een tijdje overgegeven aan de geneugten van drank, drugs en vrije liefde. Maar als ze een dertig jaar oudere uitgever (Arkin) tegen het lijf loopt die oprechte belangstelling voor haar toont, zweert ze haar oude levensstijl af. In korte tijd transformeert ze zichzelf tot een respectabele huismoeder (twee kinderen) en een graag geziene gast in het literaire kringetje rond haar echtgenoot. Bij aanvang van de film is Pippa Lee zichzelf echter een beetje kwijt. Ze wil zich niet langer schikken in de rol die ze zelf heeft aangenomen, maar heeft amper een idee wat daar dan voor in de plaats zou moeten komen. Er wordt heel wat afgetobd in The Private Lives of Pippa Lee: over liefde, lust, ouderdom, dood, ouderschap, vriendschap en overspel. Toch is dit beslist geen deprimerende film. De toonzetting blijft voortdurend fris en mild ironisch en er mag gelachen worden. Maar de grootste verdienste van Miller is toch wel de overtuigende manier waarop ze de personages tot leven weet te brengen. Dit is een film die men in vakjargon als character driven omschrijft. En al die personages, tot de kleine bijrolletje aan toe, zijn zeer levendig en waarachtig. Dat er bij menigeen een steekje los zit, is mooi meegenomen.
Erik Spaans
The Private Lives of Pippa Lee.
Regie: Rebecca Miller.
Vanaf 30 juli in de bioscoop.
