Zonder fratsen

O jee, denk je bij het zien van de hoesfoto van het nieuwe album van Wilco: een kameel met een feesthoedje op, wat voor muziek moeten we dáár nu weer bij denken? Het is een melige grap die hand in hand gaat met de titel van hun zevende studioplaat – Wilco (The Album) – en de tongue-in-cheek openingstrack Wilco (The Song). “This is an aural arms open wide/A sonic shoulder for you to cry on,” zingt Jeff Tweedy troostend voor iedereen die meent door het leven met een mes in de rug te zijn gestoken.

Zonder enige introductie vallen de bandleden je huiskamer binnen met een vanzelfsprekendheid alsof ze er zelf wonen. Op Wilco (The Album) horen we een band die niets meer te bewijzen heeft. Dankzij de vette knipogen naar George Harrison, John Lennon en Abba hoef je geen muzikale Einstein te zijn om te horen dat Wilco zich meer is gaan specialiseren in het construeren van solide popsongs. De atonale, elektronische soundscapes die er vroeger nog weleens met de haren bij gesleept leken te worden, vormen nu een wat logischer en meer bescheiden onderdeel van de muziek. De Sturm und Drang maakte plaats voor een gezonde dosis relativeringsvermogen. Want voor wie het zien wil, is de wereld net zo absurd als een kameel op een kinderfeestje.

Ruud Meijer